Μια «νέα δέσμη μέτρων» για την ακρίβεια στην Ενέργεια ετοιμάζεται να ανακοινώσει η κυβέρνηση, διαφημίζοντας χωρίς καμιά ντροπή τα ...αντανακλαστικά της απέναντι στον πληθωρισμό, που για τον μήνα Μάη άγγιξε ρεκόρ 28ετίας, φτάνοντας στο 11,3%. Αν κρίνει κανείς από την απόδοση των προηγούμενων «πακέτων», όπως το μνημειώδες 40ευρω για τη βενζίνη τριών μηνών (!) δεν είναι δύσκολο να προβλέψει ότι και τα επόμενα μέτρα θα είναι σταγόνα στον ωκεανό της τεράστιας αιμορραγίας που υφίσταται το εργατικό - λαϊκό εισόδημα εξαιτίας των απανωτών αυξήσεων στην Ενέργεια και σε όλα τα βασικά αγαθά.

Την ίδια ώρα, βέβαια, στο έδαφος της ακρίβειας και του πολέμου, η «μηχανή παραγωγής» νόμων, κινήτρων και επιδοτήσεων για την «πράσινη μετάβαση» συνεχίζει να δουλεύει κανονικά, παρά το γεγονός ότι εκεί βρίσκεται μια από τις βασικότερες αιτίες των πανάκριβων τιμών στην Ενέργεια και στο ρεύμα. Για παράδειγμα, η «απελευθέρωση» της αγοράς Ενέργειας, που πηγαίνει πολύ πίσω στον χρόνο, έφερε το Χρηματιστήριο Ενέργειας και τη ρήτρα αναπροσαρμογής, που πληρώνουν σήμερα ακριβά τα λαϊκά νοικοκυριά, για να θωρακίζονται τα κέρδη των ενεργειακών ομίλων.

Αντίστοιχα, η μετάβαση στην παραγωγή Ενέργειας από τις ΑΠΕ εξοστράκισε από το ενεργειακό μείγμα τον φτηνότερο λιγνίτη, φόρτωσε με νέα, «πράσινα» χαράτσια τους λογαριασμούς και στηρίχτηκε με ατελείωτα κρατικά και ευρωπαϊκά χρηματοδοτικά πακέτα, που έχουν άμεση αντανάκλαση στην αύξηση του πληθωρισμού. Ολα αυτά όχι μόνο δεν πρόκειται να αλλάξουν από την ΕΕ και τις κυβερνήσεις της αλλά ενισχύονται κιόλας.

Για παράδειγμα, στο Ταμείο Ανάκαμψης η ΕΕ προσθέτει άλλα 300 δισ. ευρώ για τη διαχείριση της «ενεργειακής κρίσης», τα οποία θα γίνουν βέβαια επιδοτήσεις για γρηγορότερη απεξάρτηση από τους ρωσικούς υδρογονάνθρακες, με επενδύσεις στις ΑΠΕ. Ομοίως, στη Βουλή ψηφίστηκε πριν από λίγες μέρες ο νέος κλιματικός νόμος, που προβλέπει μια σειρά επιπλέον διευκολύνσεων σε ισχυρά μονοπώλια για την «πράσινη μετάβαση», αλλά και νέα χαράτσια στον λαό, στο όνομα της «απο-ανθρακοποίησης» των δήμων, των κατοικιών, των αυτοκινήτων και πάει λέγοντας.

Προσθέτοντας κανείς σε όλα αυτά τα νέα πεδία κερδοφορίας που ανοίγει ο πόλεμος για τμήματα της αστικής τάξης, όπως οι εφοπλιστές, με τη μεταφορά του αμερικανικού LNG, οι μεγάλοι κατασκευαστικοί όμιλοι, με την επένδυση σε ενεργειακές υποδομές και άλλα, τότε αντιλαμβάνεται πλήρως γιατί το κεφάλαιο βλέπει τη λεγόμενη «ενεργειακή κρίση» και τον πόλεμο ως «ευκαιρία», την ώρα που ο λαός βουλιάζει ολοένα και περισσότερο στην ενεργειακή φτώχεια, μετράει και το τελευταίο σεντ για να περάσει τον μήνα και επιλέγει αναγκαστικά να κόψει από άλλα απαραίτητα για να πηγαινοέρχεται στη δουλειά με μισογεμάτο ρεζερβουάρ.

Δεν βιώνουν, λοιπόν, με τον ίδιο τρόπο βιοπαλαιστές και αφεντικά τα απόνερα της «πράσινης (καπιταλιστικής) ανάπτυξης» και του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Και φυσικά ούτε σκέψη από κυβέρνηση και μεγαλοεργοδοσία για πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς και ουσιαστικά μέτρα στήριξης ΕΒΕ και αγροτών, προκειμένου να αντεπεξέλθουν στο ανυπόφορο κόστος ζωής και παραγωγής. Αντ' αυτού, η κυβέρνηση ετοιμάζει ένα νέο πακέτο από μέτρα - ψίχουλα και καλλιεργεί προσδοκίες για ανακούφιση με τη φορολόγηση των λεγόμενων «υπερκερδών», που μέρα με τη μέρα αποδεικνύονται μια τεράστια φούσκα!

Αποκαλυπτική είναι και η συζήτηση μεταξύ αστικών επιτελείων και κομμάτων για το ποιο «μείγμα» μπορεί να οδηγήσει αποτελεσματικότερα στον αποπληθωρισμό και να διασφαλίσει ταυτόχρονα την «κοινωνική συνοχή», με δεδομένο ότι το ακριβότερο ρεύμα ήρθε για να μείνει και η στρατηγική της «πράσινης μετάβασης» είναι αδιαπραγμάτευτη, ως αναγκαίος όρος για να επενδύονται συσσωρευμένα κεφάλαια.

Πέρα από την επικέντρωση σε «στοχευμένα μέτρα στήριξης» μόνο για τους πιο φτωχούς, στον πυρήνα των κυβερνητικών παρεμβάσεων βρίσκονται η ...τιμωρία αυτών που καταναλώνουν περισσότερο ρεύμα (άραγε, με ποια κριτήρια;) και η επιβράβευση αυτών που αυτοπεριορίζονται, κόβοντας ακόμα και από τα πλέον αναγκαία. Ο στόχος είναι, σύμφωνα με τα επιτελεία τους, να μην ενισχύεται η ζήτηση με «υψηλές» επιδοτήσεις που επιβαρύνουν και τον προϋπολογισμό, αλλά να περιορίζεται αναγκαστικά, διατηρώντας τις τιμές των καυσίμων και της Ενέργειας σε «τιμές αγοράς».

Είτε με επιδόματα - ψίχουλα (που από άλλη τσέπη θα πληρώσει ο λαός) είτε με χαράτσια στην ...«υπερκατανάλωση», η ακριβή Ενέργεια θα συνεχίσει να τροφοδοτεί τα κέρδη των ομίλων και να κατατρώει το λαϊκό εισόδημα, επιβεβαιώνοντας ότι όσο ο αριθμητής θα γράφει «Ενέργεια - εμπόρευμα», «απελευθέρωση» και «πράσινες» μπίζνες, τόσο ο παρονομαστής θα είναι η ακρίβεια και η ενεργειακή φτώχεια για τον λαό. Μόνο σε σύγκρουση με αυτήν τη στρατηγική, διεκδικώντας αυξήσεις στους μισθούς και μέτρα πραγματικής ανακούφισης, μπορεί να πάρει ανάσα ο λαός, να ανοίξει ο δρόμος για φτηνή, επαρκή και «καθαρή» Ενέργεια στην υπηρεσία των λαϊκών αναγκών.