Κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση έχουν επιδοθεί, τις τελευταίες μέρες, σ' ένα διαγωνισμό για το ποιος θα πείσει τις αγορές, δηλαδή το κεφάλαιο, για το ποιος είναι εγγυητής της «σταθερότητας» και «ομαλότητας» της κερδοφορίας του. Μάταια θα ψάξει κανείς στις δηλώσεις τους και στις ανακοινώσεις που ανταλλάσσουν μια φράση, μια λέξη έστω, που να αφορά τα λαϊκά στρώματα.

«Τα χρηματιστήρια πέφτουν συνεχώς τις δύο τελευταίες μέρες γιατί ακριβώς οι αγορές φοβούνται τα σχέδια της αντιπολίτευσης», εκτίμησε ο Αντ. Σαμαράς, μιλώντας στους μεγαλεμπόρους. «Δεν πρόκειται να λάβουμε μονομερείς αποφάσεις στην Ευρώπη και θα διατηρήσουμε σε τάξη τη δημόσια οικονομία», διαμήνυσε στις αγορές ο Νίκος Παππάς, διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Αλ. Τσίπρα, με συνέντευξή του στην ιταλική «La Stampa», τονίζοντας ότι «το κράτος θα δαπανά με βάση το τι εισπράττει», ενώ η «Αυγή» διαβεβαιώνει πως οι «αγορές» δε φοβούνται τον ΣΥΡΙΖΑ...

Αλίμονο στον εργάτη, που θα δει είτε στην κινδυνολογία είτε στην αντίστοιχή της καθησύχαση τον εαυτό του. Το γεγονός ότι οι δύο «μονομάχοι» ξεκινάνε και τελειώνουν με αναφορές τις «αγορές» συνιστά αποκάλυψη του ταξικού τους χαρακτήρα. Τι ζητάνε οι αγορές στις οποίες αναφέρονται; Σε μια φράση: Διαρκές φτήνεμα της εργατικής δύναμης, αντιλαϊκές «μεταρρυθμίσεις» (βλ. αναδιαρθρώσεις), ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, διατήρηση και ενίσχυση του σημερινού αντιλαϊκού - αντεργατικού πλαισίου. Οι πάνω από 400 εφαρμοστικοί νόμοι συντείνουν ακριβώς σ' αυτό. Ακόμα κι αν κανένα νέο αντιλαϊκό μέτρο δεν παρθεί είναι αρκετοί για να κάνουν δύσκολη τη ζωή των εργαζομένων.

Η αντιπαράθεση κυβέρνησης - αξιωματικής αντιπολίτευσης για την εύνοια των αγορών, εκτός από το ότι λειτουργεί αποπροσανατολιστικά για το λαό, καθώς τον αντίπαλο του λαού, το κεφάλαιο, τους επιχειρηματικούς ομίλους τούς εμφανίζει ως αναγκαίους συνομιλητές για το καλό του λαού, κρύβει και την ουσιαστική σύμπλευσή τους στον ίδιο αντιλαϊκό δρόμο. Μόλις προχτές ο Αλ. Μητρόπουλος του ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε πως όχι μόνο δε θα σκίσουν το μνημόνιο, αλλά και ότι θα το παρατείνουν. Ιδού η ακριβής φράση του: «Σύμφωνα με τα ισχύοντα κείμενα και οι εκλογές είναι λόγος για παράταση της υπάρχουσας συμφωνίας (...) Οσοι λένε ότι με ένα άρθρο μπορούν να καταργηθούν οι μνημονιακές δεσμεύσεις, δεν έχουν γνώση του όγκου τους» (συνέντευξη στον «Real Fm»).

Κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση προσπαθούν να κάνουν συνείδηση του λαού τις απαντήσεις που οι ίδιοι θέτουν σαν διλήμματα. Το αν θα υπάρχει, δηλαδή, σταθερότητα ή περιπέτειες, αν θα είναι πραγματική ή κάλπικη η διαπραγμάτευση με τους καπιταλιστές. Αυτό που εξαφανίζουν από το προσκήνιο είναι η πραγματική ανωμαλία που συνιστά η κλιμακούμενη επίθεση στα λαϊκά συμφέροντα, η μία μετά την άλλη οι νομοθετικές ρυθμίσεις για τους μισθούς, την Κοινωνική Ασφάλιση, τις εργασιακές σχέσεις, όλα εκείνα που συντείνουν στη διαρκή αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης των εργατών και τα οποία δεν πέφτουν από τον ουρανό, αλλά είναι η συγκροτημένη μακροχρόνια στρατηγική που εκπορεύεται από την ΕΕ στο όνομα της οποίας οι δύο «αντίπαλοι» πίνουν νερό.

Η αντιμετώπιση αυτής της πολιτικής απαιτεί άμεση λαϊκή παρέμβαση κι αυτό σημαίνει πάλη για να ανακτηθούν οι απώλειες, πάλη για τις σύγχρονες ανάγκες, πάλη που να ανοίγει δρόμο για να έρθει ο λαός στην εξουσία. Σημαίνει ικανότητα στο κίνημα να μπορεί να δώσει αυτήν τη μάχη. Και ως εκ τούτου, σημαίνει όλο και πιο ισχυρό ΚΚΕ, τη μόνη πολιτική δύναμη που έχει απέναντι τις «αγορές», που διακηρύσσει ότι οι εργάτες μπορούν και χωρίς τους καπιταλιστές.