Οι έρευνες και τα ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» έχουν αναδείξει τη ραγδαία επιδείνωση των όρων δουλειάς για χιλιάδες γιατρούς και εργαζόμενους στα δημόσια νοσοκομεία.

Οι μειώσεις στους μισθούς, οι διαφορετικές κατηγορίες εργαζομένων, η εισβολή των εργολάβων στη λειτουργία των νοσοκομείων, οι τεράστιες ελλείψεις σε προσωπικό όλων των ειδικοτήτων, οι ανεξέλεγκτες (και απλήρωτες) εφημερίες, τα χιλιάδες οφειλόμενα ρεπό είναι παράγοντες που εντατικοποιούν την εργασία στα νοσοκομεία και μεγαλώνουν τους κινδύνους για την υγεία των εργαζομένων, αλλά και των ασθενών που τα επισκέπτονται.

Στα παραπάνω έρχεται να προστεθεί η ανακίνηση της διευθέτησης του χρόνου εργασίας των γιατρών, στη βάση κατευθύνσεων της ΕΕ, που οδηγούν σε εργασία ακόμα και 78 ώρες τη βδομάδα.

Δεν πρέπει να διαφύγει της προσοχής ότι οι ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις των υγειονομικών γίνονται παράλληλα με την παραπέρα ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση του κρατικού τομέα Υγείας, με τις ανατροπές συνολικά στα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Από αυτή τη σκοπιά, υγειονομικοί και ασθενείς πρέπει να προβληματιστούν για τη σκοπιμότητά τους.

Πώς μπορεί ένας γιατρός να ανταποκριθεί στα καθήκοντά του όταν φτάνει να εφημερεύει χωρίς διακοπή για πολλές μέρες; Οταν από το νοσοκομείο στο οποίο εργάζεται λείπουν στοιχειώδεις υποδομές και εξοπλισμός, οι κλινικές είναι υποστελεχωμένες και δεν υπάρχουν βασικές ειδικότητες;

Πώς μπορεί ένας νοσηλευτής να προσφέρει ακόμα και τις ελάχιστες υπηρεσίες, όταν τυχαίνει να εργάζεται μόνος του σε έναν ολόκληρο όροφο νοσοκομείου, όταν του οφείλονται αμέτρητα ρεπό;

Η σημερινή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, όμως, αντί να εξασφαλίζουν κονδύλια για τη βελτίωση της κατάστασης στο κρατικό σύστημα Υγείας, επικαλούνται το δημοσιονομικό «νοικοκύρεμα» και κάνουν νέες περικοπές. Ταυτόχρονα, βαθαίνουν την εμπορευματοποίηση υπηρεσιών του νοσοκομείου (απογευματινά ιατρεία - χειρουργεία, χαράτσια στα εξωτερικά ιατρεία, χρηματοδότηση των νοσοκομείων από ίδια έσοδα κ.ά.) και ελαστικοποιούν παραπέρα τις εργασιακές σχέσεις των υγειονομικών.

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο λειτουργίας, με περικοπές δαπανών και εμπορευματοποίηση, δεν χωράνε οι σταθερές σχέσεις εργασίας, οι ικανοποιητικοί μισθοί, τα ανθρώπινα ωράρια εργασίας. Αλλωστε, η αντικατάσταση του μόνιμου προσωπικού με εργολαβικά συνεργεία, με πολύ χειρότερους όρους δουλειάς, προχωράει ταχύτατα, στο όνομα της μείωσης του λειτουργικού κόστους των νοσοκομείων.

Δεν είναι μακριά η μέρα που τέτοια συνεργεία θα αναλάβουν και μέρος του νοσηλευτικού έργου. Οπως έχει βάση η καταγγελία που έγινε στη χτεσινή συγκέντρωση των εργαζομένων στην ιδιωτική Υγεία ότι η τροπολογία για την απασχόληση του μισού προσωπικού στις κλινικές, ακόμα και με συμβάσεις μιας μέρας, ανάλογα με την πληρότητα των κλινών, θα βρει εφαρμογή και στο δημόσιο σύστημα, αν δεν απαντηθεί ενιαία.

Καμιά ριζική αλλαγή δεν μπορεί να υπάρξει στον τομέα της Υγείας όσο αναπτύσσεται η επιχειρηματική δράση και το κρατικό σύστημα Υγείας λειτουργεί ολοένα και περισσότερο με «ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια», σε συνεργασία, αλλά και ανταγωνιστικά προς τους ιδιώτες.

Το αίτημα για αποκλειστικά δημόσιο σύστημα Υγείας, με κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας, όπου θα παρέχονται καθολικά και δωρεάν υψηλού επιπέδου υπηρεσίες και οι εργαζόμενοι θα απασχολούνται με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, είναι «κρίκος» για να αναπτυχθεί η κοινή πάλη όλων των εργαζομένων στην Υγεία και του λαού.