Οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις οξύνονται επικίνδυνα. Πιο πρόσφατο παράδειγμα αυτό της Ουκρανίας, την ίδια στιγμή που συζητιέται νέα διχοτομική λύση για την Κύπρο και παραμένουν ανοιχτά τα μέτωπα της Μ. Ανατολής (Συρία, Αίγυπτος, Ιράκ κ.λπ.) και της Αφρικής (Σουδάν, Κεντροαφρικανική Δημοκρατία κ.λπ.).

Σε αυτές τις συνθήκες, έχει σημασία να δούμε πώς στέκεται η ελληνική αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό.

Η ελληνική αστική τάξη αξιοποιεί τη θέση του Προεδρεύοντος της ΕΕ για να πρωτοστατήσει στις εξελίξεις. Εξασφάλισε πρωταγωνιστικό ρόλο στην ιμπεριαλιστική επέμβαση της ΕΕ στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, βιάζεται να κλείσει το Κυπριακό. Δηλώνει ετοιμότητα να πρωτοστατήσει στους σχεδιασμούς για την Ουκρανία. Στόχος να κατοχυρώσει τη θέση της στην περιοχή εις βάρος ανταγωνιστών της (π.χ. Τουρκία), η αναβάθμιση της συμμετοχής της στο μοίρασμα αγορών, στον έλεγχο κόμβων μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων.

Δίνουν και παίρνουν οι αναλύσεις για την ανάγκη αξιοποίησης της γεωστρατηγικής θέσης της χώρας, για τα στρατηγικά πλεονεκτήματα, οι εκτιμήσεις ότι η Ελλάδα μπορεί να παίξει με όλους ως παράγοντας σταθερότητας στην περιοχή. Εκφράζεται κριτική στην κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ ότι πρέπει να έχει πιο ενεργό ρόλο στις διεθνείς εξελίξεις, ότι δεν αξιοποιεί σωστά την πλεονεκτική γεωστρατηγική της θέση, διαφωνίες για το πού θα πρέπει να δοθεί προτεραιότητα. Με σταθερό όμως στοιχείο την ανάγκη εμπλοκής στους διάφορους σχεδιασμούς με διάφορα προσχήματα.

Πρόκειται για επικίνδυνη γραμμή.

Είναι χαρακτηριστικές ορισμένες προτροπές από τον αστικό Τύπο.

Να τι έγραφε άρθρο της «Καθημερινής» στις 25/2/2014: «Το νότιο τόξο της Μεσογείου είναι πλήρως αποσταθεροποιημένο ή διαλυμένο από πολέμους: Λιβύη, Αίγυπτος, Συρία. Ανατολικά, η ασταθής Τουρκία σε αυταρχική πολιτική στροφή. Στο βάθος, το διαλυμένο Ιράκ, το νεοπαγές Κουρδιστάν, το Ιράν που προσεγγίζεται από τις ΗΠΑ. Στα Βαλκάνια, η κληρονομιά κερμάτων του γιουγκοσλαβικού πολέμου: Κράτη φαντάσματα, όπως το Κόσοβο, και κράτη αδύναμα ή ασταθή, όπως η Βοσνία και τα Σκόπια. Και στη Μαύρη Θάλασσα, εκεί όπου βρίσκεται η ευρασιατική ραφή, η ραφή Ευρώπης και Ρωσίας, έχει εκραγεί η Ουκρανία. Σε αυτό το περιβάλλον, η Ελλάδα, ακόμη και υπό την παρούσα βαθύτατη κρίση, είναι μια νησίδα σταθερότητας, σχετικής, αλλά ουσιαστικής».

Ενώ ο Ε. Βενιζέλος στο συνέδριο του «Εκόνομιστ», στη Θεσσαλονίκη στις 19/2/2014, αναφέρθηκε συγκεκριμένα σε περιοχές όπως Ουκρανία και Μολδαβία, τη ζώνη από Συρία μέχρι Τυνησία, ως πεδία ενδιαφέροντος της ΕΕ, σημειώνοντας ότι «εάν σκεφτεί κανείς πως ο ελληνισμός έχει την ιστορική και εθνική και φυσική σχέση με την Κύπρο, αντιλαμβάνεστε πόσο σημαντικό είναι για μας να έχουμε την εικόνα όλου αυτού του χώρου, για να καταλάβουμε τη δυναμική που έχουν οι υποδομές σε όλους τους τομείς, τα δίκτυα σε όλους τους τομείς, στις μεταφορές, στην Ενέργεια, στην επικοινωνία, παντού».

Αλήθεια, πώς ακούγονται μέσα σε αυτό το πλαίσιο και οι πανηγυρισμοί για τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων που διαθέτει η Ελλάδα, αν όχι ως ένας ακόμα παράγοντας που μπορεί να αξιοποιηθεί στο να «παίξει» η Ελλάδα στα παιχνίδια της Ενέργειας, στα παιχνίδια των μεγάλων ανταγωνιστών (ΗΠΑ - Γερμανία - Ρωσία κ.λπ.);

Τι λέει, όμως, η Ιστορία της χώρας μας; Οτι κάθε φορά που η ελληνική αστική τάξη επέλεξε να παίξει σε χοντρά παιχνίδια διεκδικώντας μερίδια στις μοιρασιές, ανεξάρτητα αν η ίδια βγήκε ωφελημένη ή όχι, την πλήρωσε ακριβά ο ελληνικός λαός. Χρειάζεται, λοιπόν, ετοιμότητα και επαγρύπνηση.