Οταν υπογραφόταν η ΝΑΤΟική Συμφωνία των Πρεσπών, το επιχείρημα της τότε κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ήταν ότι θα διασφαλιζόταν η σταθερότητα στην περιοχή με την ένταξη της Β. Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ και ότι η Ελλάδα θα επικεντρωνόταν στο βασικό ζήτημα της εξωτερικής της πολιτικής, που είναι τα Ελληνοτουρκικά.

Εξι χρόνια μετά, όλοι οι μύθοι καταρρέουν με πάταγο. Μόνο τρελός ή ...μονόφθαλμος είναι όποιος μιλάει για «σταθερότητα» στα Βαλκάνια και στην Ανατ. Ευρώπη, όταν η σύγκρουση ΝΑΤΟ - Ρωσίας φουντώνει στην Ουκρανία και κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να περάσει τα σύνορα.

Μια ματιά στη γειτονιά μας είναι αποκαλυπτική...

Στα Ελληνοτουρκικά γελάει κι ο κάθε πικραμένος! Το «αυξημένο απόθεμα» στην εξωτερική πολιτική, που μετά τη Συμφωνία των Πρεσπών θα «επενδυόταν» στην αντιμετώπιση των τουρκικών αμφισβητήσεων και προκλήσεων, κατέληξε σε έναν ευρωατλαντικό «οδικό χάρτη» εντατικών παζαριών, με κριτήριο τη συνοχή του ΝΑΤΟ στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, προκειμένου να αντιμετωπιστούν τα αντίπαλα σχέδια Κίνας και Ρωσίας.

Στο τέλος αυτού του δρόμου, με τις απαράδεκτες τουρκικές αξιώσεις να συνεχίζονται αμείωτα και να διαμορφώνουν ατζέντα εφ' όλης της ύλης, προβάλλουν ήδη συμβιβασμοί επώδυνοι για τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, ακόμα και συνεκμετάλλευση του Αιγαίου και της Ανατ. Μεσογείου, που δεν πρόκειται να σπάσουν τον φαύλο κύκλο των ανταγωνισμών, ούτε βέβαια να λύσουν τα Ελληνοτουρκικά.

Οι εξελίξεις στη Β. Μακεδονία, με την επικράτηση των δυνάμεων που τάσσονται ενάντια στη Συμφωνία των Πρεσπών και επιδιώκουν στενότερες σχέσεις με τη Ρωσία, φανερώνουν τη μεγάλη εικόνα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, όπου κάθε συμβιβασμός εμπεριέχει το σπέρμα του επόμενου κύκλου έντασης. Το ίδιο ισχύει και για τις σχέσεις της Β. Μακεδονίας με την (επίσης ΝΑΤΟική σύμμαχο) Βουλγαρία.

Εντάσεις αναζωπυρώνονται και στα υπόλοιπα Βαλκάνια. Οι σχέσεις Ελλάδας - Αλβανίας είναι ένα τέτοιο παράδειγμα.

Το χαρακτηριστικότερο όλων, όμως, είναι η Σερβία: Η μεθόδευση των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ για την αναγνώριση του προτεκτοράτου του Κοσόβου, με ενεργό και βρώμικο ρόλο της ελληνικής κυβέρνησης, και οι στενές σχέσεις της Σερβίας με τη Ρωσία και την Κίνα, τροφοδοτούν την αντιπαράθεση με ΝΑΤΟ και ΕΕ, που κλιμακώνουν τον εκβιασμό «ή με εμάς ή με τους άλλους».

Η πρόσφατη επίσκεψη του Προέδρου της Κίνας στη Σερβία, και οι στρατηγικές συμφωνίες που υπογράφηκαν για την οικοδόμηση ενός «κοινού μέλλοντος» είναι σοβαρή εξέλιξη και καταλύτης για την παραπέρα όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στην καρδιά της βαλκανικής πυριτιδαποθήκης.

Το σχέδιο των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ για την «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» των Δυτ. Βαλκανίων, μέρος του οποίου ήταν και η Συμφωνία των Πρεσπών, όχι μόνο χωλαίνει αλλά οι αντιθέσεις ενισχύονται και μέσα στην ΕΕ, με επίκεντρο τη στάση της απέναντι στη Ρωσία και στον πόλεμο.

Αυτή είναι λοιπόν η «ασφάλεια» και η «σταθερότητα» που «εγγυώνται» η πολιτική των ΑμερικανοΝΑΤΟικών και οι ανταγωνισμοί τους με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα! Σταθερότητα για τα συμφέροντα των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ σημαίνει μόνιμη αστάθεια, πόλεμοι, νέες καταστροφές για τους λαούς.

Το ίδιο ισχύει και για τη χώρα μας: Η αναβάθμιση του ρόλου της ως παράγοντα «σταθερότητας», την οποία προβάλλει ως κριτήριο ψήφου ο πρωθυπουργός, σημαίνει βαθύτερη εμπλοκή στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια και τους πολέμους, αναβάθμιση των ΝΑΤΟικών βάσεων και των κινδύνων για τον λαό, που γίνεται στόχος αντιποίνων.

Ολα τα άλλα κόμματα, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Ελληνική Λύση, Νέα Αριστερά, συναινούν σε αυτήν την πολιτική και στηρίζουν τον πυρήνα των ευρωατλαντικών σχεδίων, για λογαριασμό της αστικής τάξης.

Καθόλου τυχαία, υπουργός της κυβέρνησης διαπίστωνε ξανά προχτές με ευχαρίστηση τη «συναντίληψη» όλων των αστικών κομμάτων στην εξωτερική πολιτική, δηλαδή στη μεγαλύτερη εμπλοκή της χώρας στα ευρωατλαντικά σχέδια, στο όνομα της «ασφάλειας» και της «σταθερότητας»!

Μόνο το ΚΚΕ προειδοποιεί για τους κινδύνους αυτής της εγκληματικής πολιτικής, αποκαλύπτει το πραγματικό υπόβαθρο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και στέκεται με συνέπεια απέναντι στον πόλεμο και στην εμπλοκή της χώρας, όπου συναινούν όλα τα άλλα κόμματα.

Πιο δυνατό ΚΚΕ σημαίνει πιο δυνατός ο λαός εκεί που παίρνονται οι καταστροφικές αποφάσεις για κλιμάκωση των πολέμων και της αντιπαράθεσης με τα αντίπαλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Αλλά κυρίως εκεί που ανατρέπονται αυτές οι αποφάσεις: Στον δρόμο του αγώνα για την πραγματική ασφάλεια και σταθερότητα προς όφελος των λαών, που προϋποθέτει σχέσεις φιλίας, αλληλεγγύης και αμοιβαίου οφέλους μεταξύ τους, σε μια Ελλάδα και Ευρώπη του σοσιαλισμού, όπου οι λαοί θα ζουν απαλλαγμένοι από τα δεσμά των πολέμων, της εκμετάλλευσης, των ανταγωνισμών και της φτώχειας!