Δουλειά όπως - όσο - όποτε θέλει ο εργοδότης: Αυτή την ανάγκη του κεφαλαίου για τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του υπηρετεί το αντεργατικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης.

Με εμβληματική τη διάταξη για 13 ώρες δουλειά σε έναν εργοδότη, αλλά και με τα υπόλοιπα άρθρα, προσθέτει νέες ρυθμίσεις που «σβήνουν» ακόμα περισσότερο τα όρια μεταξύ εργάσιμου και «μη εργάσιμου» χρόνου, σε συνέχεια Οδηγιών της ΕΕ και νόμων που ψήφισαν όλες διαχρονικά οι κυβερνήσεις.

Πρόκειται για επιδίωξη στρατηγικής σημασίας για το κεφάλαιο, με στόχο την υπαγωγή ολόκληρης της μέρας του εργαζόμενου στις ορέξεις του κεφαλαίου και την ελαχιστοποίηση του χρόνου που ο εργαζόμενος «δεν είναι διαθέσιμος για εργασία».

Γι' αυτό η επιχείρηση «διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου» δεν γνωρίζει διαλείμματα ειδικά τα τελευταία 30 χρόνια. Είναι χαρακτηριστικό ότι η νομοθετική κατοχύρωση της «διευθέτησης» γίνεται με 8 διαφορετικούς νόμους των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ από το 1990.

Το σημερινό νομοσχέδιο συμπληρώνει και κλιμακώνει μια πορεία που περιλαμβάνει: Τις ευέλικτες μορφές εργασίας και την «εκ περιτροπής εργασία», τη «διευθέτηση» σε συγκεκριμένους κλάδους (π.χ. νοσοκομειακοί γιατροί), την ουσιαστική κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, την αύξηση των νόμιμων υπερωριών, τη μείωση της αμοιβής για τις υπερωρίες, τη δουλειά 13 ώρες σε δύο εργοδότες, τα διακεκομμένα ωράρια ακόμα και στη μερική απασχόληση.

Ολα αυτά αποτελούν κρίκους σε μια μεγάλη αλυσίδα, με την οποία προσεγγίζεται όλο και περισσότερο η δουλειά «just in time» («τη στιγμή που χρειάζεται»), με απαίτηση για αυξημένη ευελιξία, αποτελώντας «μοχλό αλλαγής στον κόσμο της εργασίας», όπως αναφέρει η ίδια η ΕΕ.

Οχι τυχαία ο εφιάλτης της δουλειάς «χωρίς αρχή, μέση και τέλος» περιγράφεται «με το νι και με το σίγμα» στην περιβόητη ευρωπαϊκή Οδηγία 2003/88, η οποία αποτελεί «Ευαγγέλιο» για όλα τα αστικά κόμματα.

Τόσο μέσα από το «τι κατοχυρώνει», όσο και μέσα από το τι θεωρεί «επιτρεπόμενη παρέκκλιση», η ΕΕ ξεχειλώνει τον εργάσιμο χρόνο στα όρια της φυσικής εξόντωσης, αφού θέτει ως «όριο» την 11ωρη ανάπαυση - δηλαδή τη 13ωρη δουλειά - και ως «δυνατότητα» την κατ' εξαίρεση δουλειά μέχρι και 78 ώρες τη βδομάδα!

Το ανεξάντλητο μενού της ευελιξίας επιτρέπει τελικά στην εργοδοσία να προσαρμόζει τον εργάσιμο χρόνο έτσι που να ρουφάει όσο γίνεται περισσότερη εργατική δύναμη κάθε ώρα, λεπτό, δευτερόλεπτο.

Ο εργάσιμος χρόνος χάνει κάθε σταθερότητα, αλλάζει διαρκώς με κριτήριο τις ανάγκες της αγοράς, ενώ η εργοδοσία απασχολεί τους εργαζόμενους μόνο όταν τους χρειάζεται και ξεμπερδεύει με το «βαρίδι» του σταθερού μισθού.

Οι συνέπειες για τον εργαζόμενο είναι η κατάργηση ουσιαστικά του ελεύθερου χρόνου, το μεροκάματο εναλλάσσεται με τη διαρκή αναμονή για «κλήση» για εργασία, με το κυνήγι υπερωριών για να βγουν τα έξοδα και με την αγωνία για το αν θα ανανεωθεί η σύμβαση στο τέλος του μήνα.

Αποδεικνύεται λοιπόν ότι το εκτρωματικό νομοσχέδιο ούτε «ευρωπαϊκή παραδοξότητα» αποτελεί, ούτε είναι αποτέλεσμα κάποιας «νεοφιλελεύθερης ιδεοληψίας», όπως λένε οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας στη χώρα μας για να ξεπλύνουν το κεφάλαιο και την ΕΕ.

Ισα - ίσα υπηρετεί την καρδιά της στρατηγικής του κεφαλαίου για διαρκή παροχή φθηνού ευέλικτου και υπερεντατικοποιημένου εργατικού δυναμικού, για διασφάλιση της ανταγωνιστικότητας της καπιταλιστικής οικονομίας, για γρήγορη πολεμική προετοιμασία της ΕΕ.

Γι' αυτό στο στόχαστρο του αγώνα πρέπει να βρεθεί ακριβώς αυτή η στρατηγική, με πάλη κόντρα σε όλο το νομοθετικό οπλοστάσιο, διεκδικώντας 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο, με αυξήσεις στους μισθούς.

Μια πάλη που φωτίζει ότι η τεράστια εξέλιξη της τεχνολογίας σήμερα επιτρέπει και κάνει αναγκαία την αποφασιστική μείωση του εργάσιμου χρόνου και την κατοχύρωση δημιουργικού ελεύθερου χρόνου. Για να μπορεί ο εργαζόμενος να συμμετέχει με πρωταγωνιστικό ρόλο στην κοινωνική και πολιτική ζωή.

Εμπόδιο σε αυτή την πραγματική ελευθερία μπαίνει η καπιταλιστική εξουσία και ιδιοκτησία, το καπιταλιστικό κέρδος. Γι' αυτό η διέξοδος βρίσκεται στην πάλη για την ανατροπή αυτής της βαρβαρότητας, για την οικοδόμηση της κοινωνίας που καταργεί την εκμετάλλευση μέσα από την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής. Για να κατακτήσει ο λαός τη ζωή που του αξίζει, να απολαμβάνει ο ίδιος τον πλούτο που παράγει.