Με αφορμή τη χτεσινή Παγκόσμια Μέρα για την Υγεία και την Ασφάλεια στην Εργασία, τα στοιχεία που βγαίνουν στο φως για το πλήθος των εργατικών «ατυχημάτων» και των επαγγελματικών ασθενειών, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο εφησυχασμού.

Κάθε τρεις μέρες, η εργατική τάξη μετράει έναν νεκρό στους χώρους δουλειάς. Τα εργοδοτικά εγκλήματα δεν είναι ούτε μεμονωμένα περιστατικά, ούτε φταίει η κακιά η ώρα, όπως προσπαθούν να τα παρουσιάσουν τα επιτελεία κυβέρνησης και εργοδοσίας.

Η εργατική δύναμη είναι εμπόρευμα, που η εργοδοσία προσπαθεί να αγοράσει όσο πιο φτηνά μπορεί, για να αυξάνει την ανταγωνιστικότητα και τα κέρδη της. Γι' αυτό τα μέτρα ασφάλειας λογαριάζονται ως «κόστος» που πρέπει να μειωθεί, με την αμέριστη στήριξη του κράτους και όλων των κυβερνήσεων.

Η έλλειψη μέτρων Υγείας και Ασφάλειας στην εργασία είναι επομένως αποτέλεσμα του σχεδιασμού και οργάνωσης της παραγωγής με κριτήριο το κέρδος. Αυτό είναι που αυξάνει τις πιθανότητες και τους κινδύνους για τον εργαζόμενο να μη γυρίσει αρτιμελής, ακόμα και ζωντανός από το μεροκάματο.

Αυτή η βάρβαρη πραγματικότητα είναι σε πλήρη αντίθεση με τις δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα με την εξέλιξη της τεχνολογίας, για ουσιαστική προστασία των εργαζομένων.

Αλλά και για την επιστημονική καταγραφή των επαγγελματικών ασθενειών, με στόχο την πρόληψη και την αντιμετώπισή τους, πράγμα που δεν συμβαίνει καν στη χώρα μας, παρά το γεγονός ότι οι θάνατοι στην εργασία είναι ένα κλάσμα μόνο από τους θανάτους που διαπιστωμένα οφείλονται σε επαγγελματικές ασθένειες.

Η ίδια η στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ενωσης για την απασχόληση και οι νέοι αντεργατικοί στόχοι για την ανταγωνιστικότητα έως το 2029 υπαγορεύουν ρητά το περαιτέρω τσάκισμα των εργαζομένων, αυξάνοντας τους κινδύνους για εργατικά «ατυχήματα».

Η επέκταση της ευελιξίας στις εργασιακές σχέσεις και στην οργάνωση του χρόνου εργασίας εντείνει ακόμα περισσότερο την εκμετάλλευση και έχει σοβαρές συνέπειες στην υγεία. Ενα ακόμη τέτοιο νομοσχέδιο ετοιμάζεται να φέρει η κυβέρνηση, την ίδια ώρα που τα επιτελεία της και ο κρατικός μηχανισμός χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τα θύματα των εργοδοτικών εγκλημάτων.

Το κράτος δεν ευθύνεται μόνο για το σμπαράλιασμα με νόμους των εργασιακών σχέσεων, που μετατρέπουν σε παγίδες θανάτου τους χώρους δουλειάς. Εξασφαλίζει παράλληλα άλλοθι και ασυλία στην εργοδοσία, με τις υποστελεχωμένες ελεγκτικές υπηρεσίες στο όνομα των «δημοσιονομικών περιορισμών», με τη νομοθεσία που εξαιρεί ακόμα και από τη διερεύνηση καραμπινάτα εργοδοτικά εγκλήματα, όπως αυτά που βαφτίζονται «τροχαία» ή «παθολογικών αιτιών».

Οπως ο αγώνας για το μεροκάματο, έτσι και η Υγεία και η Ασφάλεια είναι πεδίο ταξικής σύγκρουσης με τους επιχειρηματικούς ομίλους, το κράτος και τα κόμματα που τους υπηρετούν. Τώρα είναι ανάγκη να δυναμώσει η οργάνωση στα συνδικάτα, η σύγκρουση για πραγματικά μέτρα προστασίας και κατάργηση των αντεργατικών νόμων που στρώνουν το χαλί στα εγκλήματα της εργοδοσίας.

Το μεγαλύτερο έγκλημα είναι ο καπιταλισμός, η εκμετάλλευση που εντείνεται με τους νόμους όλων των κυβερνήσεων, με σκοπό το μεγαλύτερο κέρδος. Με αυτά βρίσκεται αντιμέτωπη η εργατική τάξη καθημερινά, αυτά αποτελούν το υπόβαθρο και των εργοδοτικών εγκλημάτων.

Το σύνθημα της Πρωτομαγιάς, «οι ζωές μας ή τα κέρδη τους», θέτει στο επίκεντρο το αληθινό κριτήριο στην οργάνωση της εργατικής - λαϊκής πάλης και δείχνει τον πραγματικό αντίπαλο για την εργατική τάξη και τα συνδικάτα της.

Το δυνάμωμα του αγώνα, η συμπόρευση με τους κομμουνιστές στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, η σύγκρουση με το ίδιο το σύστημα της εκμετάλλευσης, είναι όρος αναγκαίος για την προστασία της ζωής και της υγείας των εργαζομένων, στην πάλη για να εκλείψουν μια για πάντα οι αιτίες που μετατρέπουν σε αχανείς «κοιλάδες των Τεμπών» τους χώρους δουλειάς.