Τα εύσημα που πήρε ο Κυρ. Μητσοτάκης από τον Γερμανό καγκελάριο, για τα «κατορθώματα» των κυβερνήσεων στο σάρωμα εργασιακών δικαιωμάτων στην Ελλάδα, είναι η επιβεβαίωση του τι σημαίνουν στην πράξη οι λεγόμενες «βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές».

Αυτό που ενθουσίασε τη γερμανική κυβέρνηση είναι τα προνόμια που απολαμβάνουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι στην Ελλάδα για τη διάλυση του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας. Γι' αυτό ο Μερτς εστίασε στο «επίτευγμα» της 6ήμερης εργασίας που νομοθέτησε η κυβέρνηση της ΝΔ, αλλά και στο ξήλωμα του 8ώρου.

Το ίδιο είχε κάνει και η Αγκελα Μέρκελ, που αποθέωνε τον Αλ. Τσίπρα για τα αντιλαϊκά επιτεύγματα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, πριν παραδώσει τη σκυτάλη στη σημερινή της ΝΔ.

Βεβαίως, οι κυβερνήσεις στη χώρα μας δεν ανακάλυψαν τον τροχό ψηφίζοντας και εφαρμόζοντας τέτοια βάρβαρα μέτρα για το ξεζούμισμα των εργαζομένων. Το αντεργατικό πλαίσιο που έχει διαμορφώσει η ΕΕ για την ανταγωνιστικότητα του ευρωενωσιακού κεφαλαίου είναι οδηγός για τις κυβερνήσεις όλων των κρατών - μελών.

Στο θέμα του χρόνου εργασίας, για παράδειγμα, εγχειρίδιο των ανατροπών ήταν και παραμένει η Οδηγία 88/2003 της ΕΕ, που θεσμοθετεί ως «κανονικότητα» τις 13 ώρες δουλειάς τη μέρα, έως και 78 ώρες τη βδομάδα (!), με μόνη προϋπόθεση να μεσολαβούν 11 ώρες ξεκούρασης από το σχόλασμα της μίας δουλειάς μέχρι να ξεκινήσει η άλλη.

Σε αυτήν την κατεύθυνση πρωτοπορεί η Ελλάδα, με τις κυβερνήσεις να ψηφίζουν και να εφαρμόζουν μια σειρά νόμους ειδικά την τελευταία 15ετία που αποδεικνύουν ότι τα μνημόνια δεν είχαν «έκτακτο» και «προσωρινό» χαρακτήρα. Αντίθετα, οι ανατροπές τους ήρθαν για να μείνουν και εμπλουτίζονται διαρκώς, επειδή αυτό απαιτεί η κερδοφορία του κεφαλαίου.

Υπενθυμίζεται ότι μόνο τα τελευταία χρόνια η κυβέρνηση της ΝΔ έχει ψηφίσει τη διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου, με 10ωρη απασχόληση χωρίς πρόσθετη αμοιβή.

Η πλειοψηφία των άρθρων αυτού του άθλιου νόμου ψηφίστηκαν επίσης από το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ, δείχνοντας τη σύμπλευση όλων των συστημικών κομμάτων στη ρότα που χαράσσουν τα συμφέροντα και η στρατηγική του κεφαλαίου για ακόμα μεγαλύτερη εκμετάλλευση, ακόμα φτηνότερη εργατική δύναμη.

Με τον ίδιο νόμο, που εμπλούτιζε προηγούμενο του ΠΑΣΟΚ από το 2011, επεκτάθηκε η δουλειά τις Κυριακές σε περισσότερους κλάδους, κατ' απαίτηση της εργοδοσίας, όπως και η δυνατότητα διακεκομμένου ωραρίου στη μερική απασχόληση, εξαναγκάζοντας 4ωρίτες εργαζόμενους να είναι «στο πόδι» όλη μέρα.

Στα μέτρα αυτά προστέθηκε η «ψηφιακή κάρτα εργασίας», που προσθέτει νέους «βαθμούς ευελιξίας» στην εργασία. Το επόμενο «επεισόδιο» περιλάμβανε την 6ήμερη εργασία, με τον άλλο εκτρωματικό νόμο που ψηφίστηκε το 2023, στο όνομα της «έλλειψης εργαζομένων», όπως και με την απασχόληση σε πολλαπλούς εργοδότες μέχρι και 13 ώρες τη μέρα.

Για κερασάκι στην τούρτα, η κυβέρνηση μαγειρεύει τη διευθέτηση ακόμα και σε εβδομαδιαία βάση, την επέκταση των υπερωριών κ.ά.

Η κλιμακούμενη επίθεση της ΕΕ, των κυβερνήσεων και της εργοδοσίας στον εργάσιμο χρόνο μόνο τυχαία δεν είναι. Κάθε μέτρο που παίρνουν, κάθε «λεπτό» που προσθέτουν, κάθε πλήγμα που καταφέρνουν οι εργοδότες στο 8ωρο - 5ήμερο, επεκτείνει την απλήρωτη δουλειά για τους εργαζόμενους και προσθέτει κέρδη στους ομίλους.

Η εξέλιξη δε της τεχνολογίας αξιοποιείται για δουλειά όσο, όπως και όταν χρειάζεται η εργοδοσία. Γι' αυτό εφευρίσκουν διαρκώς νέες μορφές «ευελιξίας», επεκτείνοντας τον εργάσιμο χρόνο μέχρι τα όρια της φυσικής εξάντλησης.

Ενώ λοιπόν με τα σύγχρονα τεχνολογικά επιτεύγματα θα μπορούσαν οι εργαζόμενοι να εργάζονται λιγότερο, με αξιοπρεπείς μισθούς και σύγχρονους όρους, το κεφάλαιο και τα κόμματά του χαρακτηρίζουν «παρωχημένα» τέτοια αιτήματα και υπερασπίζονται σαν κόρη οφθαλμού το παραπέρα ξεχείλωμα του εργάσιμου χρόνου!

Τα προκλητικά «εύσημα» από τα γεράκια του κεφαλαίου αποδεικνύουν ξανά το δίκαιο του αγώνα με τα σύγχρονα αιτήματα της εργατικής τάξης, για μείωση του σταθερού ημερήσιου και εβδομαδιαίου εργάσιμου χρόνου με αύξηση των αποδοχών, για την εξασφάλιση περισσότερου δημιουργικού ελεύθερου χρόνου και δουλειά με δικαιώματα, βάζοντας στο στόχαστρο την πηγή του κακού: Το ίδιο το σύστημα της εκμετάλλευσης και του καπιταλιστικού κέρδους, που ζει και αναπνέει από το ξεζούμισμα των εργαζομένων και των άλλων βιοπαλαιστών.