Για «ρεκόρ» απασχόλησης κάνει λόγο η κυβέρνηση τις τελευταίες μέρες, με αφορμή τα στοιχεία του συστήματος «Εργάνη» για το πρώτο εξάμηνο του έτους. Τα πανηγύρια της όμως φανερώνουν, για άλλη μια φορά, στην πράξη τι κρύβεται πίσω από τα παχιά λόγια για τις «μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας», που ενισχύουν τάχα τις «θέσεις εργασίας».

Σύμφωνα, λοιπόν, με τα στοιχεία, οι απολύσεις μέσα σε έξι μήνες στον ιδιωτικό τομέα έφτασαν τις 1.420.161! Δηλαδή, κάθε μέρα, εδώ και έξι μήνες 7.889 μισθωτοί έπαιρναν το χαρτί της απόλυσης, όποια μορφή κι αν είχε αυτή.

Για να κρυφτεί αυτή η τεράστια ανακύκλωση εργατικού δυναμικού, η κυβέρνηση και οι προπαγανδιστές της σηκώνουν τον κουρνιαχτό των 340.000 νέων θέσεων εργασίας, που όπως αποδεικνύεται, είναι «φτερό στον άνεμο» μιας αγοράς, όπου το κέρδος «ζει και αναπνέει» από την ευελιξία και την ανασφάλεια, από τα τσακισμένα εργασιακά δικαιώματα.

Είναι χαρακτηριστικό ότι τον Ιούνη, δηλαδή τον μήνα που οι προσλήψεις παίρνουν «φωτιά» λόγω της τουριστικής σεζόν, μόλις το 57% από αυτές ήταν πλήρους απασχόλησης - και μάλιστα πολλές με ημερομηνία λήξης - πριν επιστρέψουν στην ανεργία.

Τι δείχνουν αυτά τα στοιχεία; Οτι το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά έχει μετατραπεί ολοκληρωτικά σε μουσειακό είδος από τη μεγαλοεργοδοσία, το κράτος και τα κόμματά της. Οτι εκατομμύρια θέσεις εργασίας ανακυκλώνονται κάθε χρόνο, με το «γράμμα» των αντεργατικών νόμων και των Οδηγιών της ΕΕ, με αποτέλεσμα εκατοντάδες χιλιάδες εργατοϋπάλληλοι να μην μπορούν να κατοχυρώσουν ούτε στοιχειώδη δικαιώματα επιβίωσης.

Από αυτήν την τεράστια κινητικότητα κερδισμένοι είναι μόνο οι επιχειρηματικοί όμιλοι. Γιατί ο «ευέλικτος εργαζόμενος», ο «προσωρινός», με τις ολιγόμηνες συμβάσεις «κοστίζει λιγότερο», είναι πιο «ανταγωνιστικός», πιο δύσκολο να αναπτύξει συνδικαλιστική δράση, πιο εύκολα χειραγωγήσιμος.

Γι' αυτό η ευελιξία είναι μόνιμη επωδός σε κάθε συνάντηση του ΣΕΒ με στελέχη της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων. Γι' αυτό φιγουράρει σαν κεντρικός στόχος σε κάθε κείμενο και Οδηγία της ΕΕ, σε κάθε νομοσχέδιο του υπουργείου Εργασίας.

Αυτήν την εργασιακή ζούγκλα θα έρθει να απογειώσει και το νέο νομοσχέδιο - τερατούργημα, το οποίο, δίπλα στο 13ωρο, κατοχυρώνει ακόμα περισσότερο τις απολύσεις χωρίς κόστος για την εργοδοσία, την ενίσχυση των δουλεμπορικών γραφείων μέσα από τις Συμβάσεις των 48 ωρών με ένα «κλικ», τη δυνατότητα για εκ περιτροπής εργασία με υπερωρίες.

Αυτή η ζοφερή εικόνα βάζει παντού τη σφραγίδα της: Ετσι συμπιέζονται οι μισθοί σε όλους τους κλάδους, με την ευελιξία να αποτελεί ένα ακόμα εργαλείο γενικής σύγκλισης των αμοιβών γύρω από τα κατώτατα όρια.

Αποτέλεσμα; Δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι να κάνουν δύο και τρεις δουλειές, για να εξασφαλίσουν τα στοιχειώδη. Ολο και περισσότεροι να έρχονται διαρκώς αντιμέτωποι με νέα αντικείμενα εργασίας, να είναι εκτεθειμένοι σε νέους κινδύνους, στα κάθε λογής «ατυχήματα» που θερίζουν. Τα στοιχεία το «φωνάζουν»: Οσο γιγαντώνονται η ευελιξία και η ανακύκλωση εργατικού δυναμικού, τόσο οι χώροι δουλειάς γίνονται παγίδες θανάτου.

Ολα τα παραπάνω δείχνουν στην πράξη τι σημαίνουν οι κυβερνητικές αναφορές στις «περισσότερες και καλύτερες θέσεις εργασίας». Σημαίνουν ένταση της εκμετάλλευσης και διάλυση δικαιωμάτων, με σημαία τις «βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές», που εφαρμόζουν όλες οι κυβερνήσεις και υπερασπίζονται τα κόμματα του κεφαλαίου, προσαρμοσμένες τώρα στις απαιτήσεις και της πολεμικής προετοιμασίας.

Απέναντι σε αυτόν τον κατήφορο της διάλυσης εργασιακών σχέσεων, των μισθών - ψίχουλα, των ανύπαρκτων ωραρίων και της δουλειάς χωρίς αρχή, μέση και τέλος, μοναδικό αντίπαλο δέος είναι η εργατική πάλη, η άνοδος της οργάνωσης στα σωματεία, η διεκδίκηση κόντρα στο αντεργατικό νομοθετικό πλαίσιο.

Είναι η πάλη για υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας που αφήνουν στα χαρτιά αντεργατικές ρυθμίσεις, είναι η διεκδίκηση 7ωρου - 5ήμερου - 35ωρου, ο ξεσηκωμός σε κάθε χώρο δουλειάς για να μην περνούν οι απολύσεις.

Αυτή η πάλη θα δυναμώνει όσο περισσότερο θέτει στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο, το κέρδος και τη θωράκιση των επιχειρηματικών ομίλων, το κράτος τους, που μετατρέπει σε «κανονικότητα» την εργασιακή ζούγκλα. Να βρεθεί, δηλαδή, στο στόχαστρο το μεγάλο εμπόδιο, που δεν αφήνει τους εργαζόμενους να απολαύσουν τις σύγχρονες δυνατότητες για μόνιμη και σταθερή δουλειά, για κατοχύρωση δικαιωμάτων, για γενική μείωση του εργάσιμου χρόνου.