Η συμμετοχή του Ελληνα πρωθυπουργού στη χτεσινή σύνοδο Ουκρανίας - Νοτιοανατολικής Ευρώπης στην Οδησσό μόνο «τυπική» δεν είναι. Η ελληνική κυβέρνηση είναι από τα ιδρυτικά μέρη της συγκεκριμένης ευρωατλαντικής «πλατφόρμας» και η πρώτη τέτοια σύνοδος διοργανώθηκε το 2023 στην Αθήνα, με στόχο τη «δημιουργία ενός περιφερειακού πλαισίου αλληλεγγύης, με έμφαση στην ασφάλεια και τη στήριξη της Ουκρανίας».

Πέρα από την ανανέωση των δεσμεύσεων για στήριξη της Ουκρανίας με πολεμικό υλικό, οι Σύνοδοι αυτές αποτελούν και πεδίο διαπραγμάτευσης για τη διανομή της ιμπεριαλιστικής λείας ανάμεσα στα κοράκια που τροφοδοτούν με κάθε μέσο τη σύγκρουση ΝΑΤΟ - Ρωσίας στην Ουκρανία.

Στο επίκεντρο βρίσκεται η «ανοικοδόμηση» της ρημαγμένης από τον πόλεμο χώρας, της οικονομίας και των υποδομών της, με τη συμμετοχή μεγάλων ομίλων από κράτη - μέλη του ΝΑΤΟ ή συμμάχους του, που αναζητούν επενδυτικές ευκαιρίες πάνω στα συντρίμμια. Υπολογίζεται ότι μέχρι το τέλος του 2024 οι άμεσες ζημιές του πολέμου - πέρα από τις τεράστιες ανθρώπινες απώλειες - ανέρχονταν σε 170 δισ. ευρώ. Το 72% της συνολικής ζημιάς εντοπίζεται στα ανατολικά, σε περιοχές πολύ κοντά στην πρώτη γραμμή.

Καθόλου τυχαία, προπομπός της συμμετοχής Μητσοτάκη στη Σύνοδο της Οδησσού ήταν η επίσκεψη του υφυπουργού Εξωτερικών Τ. Χατζηβασιλείου στην Ουκρανία πριν από λίγες μέρες. Μεταξύ άλλων, συμμετείχε στο 1ο ελληνο-ουκρανικό επιχειρηματικό φόρουμ, μαζί με εκπροσώπους μεγάλων ελληνικών εταιρειών της Ενέργειας, των υποδομών, των κατασκευών, των δικτύων, της ασφάλειας και της Υγείας.

Σύμφωνα με το ελληνικό ΥΠΕΞ, στο φόρουμ «παρουσιάστηκαν μεγάλες επενδυτικές ευκαιρίες για την επανεκκίνηση κρίσιμων έργων με δεσμευτική υποστήριξη από την Ελλάδα». Εμφαση δίνεται στην αποκατάσταση των λιμενικών υποδομών από ελληνικούς κατασκευαστικούς ομίλους, καθώς υπολογίζεται ότι πάνω από 400 εγκαταστάσεις έχουν καταστραφεί ή υποστεί ζημιές.

Μια πίτα άνω του 1 δισ. ευρώ περιμένει τα μονοπώλια να την καταβροχθίσουν. Αλλοι τομείς που ενδιαφέρουν το ελληνικό κεφάλαιο είναι οι υποδομές της Υγείας, η «ενεργειακή ασφάλεια», τα ηλεκτρικά δίκτυα και οι ΑΠΕ.

Οι φιλοδοξίες ισχυρών τμημάτων της ελληνικής αστικής τάξης να πάρουν μέρος στην ανοικοδόμηση της Ουκρανίας, με τον μανδύα μάλιστα των «ιστορικών δεσμών» λόγω της ομογένειας σε περιοχές της Μαύρης Θάλασσας, πατάνε πάνω σε εκτιμήσεις παγκόσμιων ιμπεριαλιστικών οργανισμών για το τεράστιο μέγεθος των κεφαλαίων που απαιτούνται.

Ενδεικτικά, η πιο πρόσφατη μελέτη «Ταχείας Αξιολόγησης Ζημιών και Αναγκών» που παρουσίασαν η Παγκόσμια Τράπεζα και η ΕΕ για την Ουκρανία, υπολογίζει το συνολικό κόστος της μεταπολεμικής ανοικοδόμησης στα 506 δισ. ευρώ την επόμενη δεκαετία.

Σύμφωνα με την έκθεση, οι πιο άμεσες «ευκαιρίες» για τα μονοπώλια εντοπίζονται στη στέγαση (81 δισ. ευρώ), στις μεταφορές (75 δισ. ευρώ), στην Ενέργεια και την εξορυκτική δραστηριότητα (66 δισ. ευρώ), στο εμπόριο και τη βιομηχανία (62 δισ. ευρώ) και τη γεωργία (53 δισ. ευρώ). Σε πάνω από 12,5 δισ. ευρώ υπολογίζονται τα κεφάλαια που απαιτούνται και για τον καθαρισμό - διαχείριση απορριμμάτων.

Για το 2025, η ουκρανική κυβέρνηση σχεδιάζει να δαπανήσει 7,12 δισ. ευρώ από χορηγίες για έργα ανοικοδόμησης σε στέγαση, Εκπαίδευση, Υγεία, Ενέργεια, μεταφορές, αποναρκοθέτηση και πολιτική προστασία. Τα επιπλέον κεφάλαια που θα «κινητοποιήσει» αυτή η κρατική δαπάνη, αγγίζουν τα 10 δισ. ευρώ και για τη διευκόλυνση των επενδυτών η ΕΕ έχει θεσπίσει το Επενδυτικό Πλαίσιο για την Ουκρανία, με πολύ προνομιακούς όρους.

Σ' αυτό το παζάρι συμμετέχει η ελληνική κυβέρνηση, ενώ φροντίζει σταθερά να τροφοδοτεί την κυβέρνηση Ζελένσκι με πολεμικό υλικό, στη σύγκρουση με τον ρωσικό στρατό που συνεχίζεται αμείωτη. Η πρόσφατη επιθεώρηση αμερικανικού κλιμακίου σε αποθήκες πυρομαχικών της χώρας μας, με στόχο την αγορά και μεταφορά τους στην Ουκρανία, αποκαλύπτει ένα μικρό μόνο μέρος της μπίζνας του πολέμου που στήνεται στις πλάτες των λαών.

Αν η πολεμική οικονομία είναι η μια όψη της συσσώρευσης κεφαλαίου που αναζητάει κερδοφόρα διέξοδο στην αλληλοεξόντωση των λαών, οι επενδύσεις στην ανοικοδόμηση των ισοπεδωμένων κρατών είναι η άλλη. Τέτοιες αποστολές αναλαμβάνουν η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα για λογαριασμό της αστικής τάξης, σπρώχνοντας ολοένα και περισσότερο τον λαό στη δίνη επικίνδυνων ανταγωνισμών και καταστροφικών πολέμων.