Στοιχεία - κόλαφος για το τι σημαίνουν στην πράξη η κατοχύρωση της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων απ' όλες τις κυβερνήσεις, η «ανταγωνιστικότητα» και το «φιλικό επενδυτικό κλίμα», περιλαμβάνει η έκθεση απολογισμού της Επιθεώρησης Εργασίας για το 2023.

Τα στοιχεία «βγάζουν μάτι»: Οσο περισσότερο ανεβάζει «στροφές» τα τελευταία χρόνια η καπιταλιστική ανάπτυξη, όσο περισσότερο «ανοίγουν» οι δουλειές για το μεγάλο κεφάλαιο, τόσο περισσότερο συνθλίβεται η εργατική τάξη ανάμεσα στους χώρους δουλειάς - παγίδες θανάτου και στην ένταση της εκμετάλλευσης, με τη δουλειά - λάστιχο να στρώνει το έδαφος για πολλαπλασιασμό των εργατικών «ατυχημάτων».

Είναι χαρακτηριστικό ότι το 2023 αναγγέλλονταν πάνω από 40 «ατυχήματα» τη μέρα, σχεδόν 15.000 συνολικά, χωρίς μάλιστα να καταγράφονται σε αυτά όσα χαρακτηρίζονται «τροχαία» ή με «παθολογικά» αίτια, σε μια σαφή προσπάθεια κουκουλώματος της τεράστιας έκτασης που παίρνει αυτή η «πανδημία» στους χώρους δουλειάς.

Ταυτόχρονα μετρούσαμε έναν εργάτη νεκρό ανά 3 μέρες, με τους επίσημους θανάτους από τέτοια «ατυχήματα» να φτάνουν τους 108 σε έναν χρόνο.

Η άλλη όψη αυτής της αθλιότητας είναι οι εργασιακές σχέσεις, με τη «μερική» και «εκ περιτροπής» εργασία να απογειώνονται, ειδικά μετά το 2015, φτάνοντας σήμερα το 48,6% στις νέες προσλήψεις για ολόκληρο το έτος. Ετσι μειώνεται κατακόρυφα το «κόστος εργασίας» και εξασφαλίζεται πιο φθηνό εργατικό δυναμικό για τους ομίλους.

Τελικά, το παραμύθι για τις «νέες καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας» μεταφράζεται σε περίπου 95 απολύσεις για κάθε 100 προσλήψεις. Δηλαδή μια τεράστια ανακύκλωση εργατικού δυναμικού, έτσι που δεν στεριώνει κανείς σε μια δουλειά, με την κινητικότητα να φέρνει διαρκώς νέες τραγωδίες, αφού δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι εκτίθενται κάθε φορά και σε νέους κινδύνους. Τα καθημερινά «ατυχήματα» στους ΟΤΑ, στην Ενέργεια κ.α., με θύματα κυρίως εργολαβικούς εργαζόμενους και συμβασιούχους, μαρτυρούν ακριβώς αυτή την πραγματικότητα.

Πρόκειται ουσιαστικά για έναν «πόλεμο» δίχως τέλος που έχουν κηρύξει στην εργατική τάξη η εργοδοσία, οι κυβερνήσεις και τα κόμματά της, με τους εκατοντάδες αντεργατικούς νόμους και τις «βέλτιστες πρακτικές» της ΕΕ που έχει στα χέρια της: Από τη διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου, που ξεκίνησε από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι τη δουλειά 13 ώρες τη μέρα σε πολλαπλούς εργοδότες που έφερε η ΝΔ.

Και από το ξεχείλωμα των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, που έφεραν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι το «δικαίωμα» στη ...βαρβαρότητα με την πρόσφατη ρύθμιση, που στέλνει τους συνταξιούχους στο μεροκάματο για να «τσοντάρουν» στις συντάξεις πείνας.

Η κατάσταση θα ήταν ακόμα χειρότερη αν οι εργαζόμενοι σε μια σειρά μεγάλες επιχειρήσεις και σε κλάδους αυξημένης επικινδυνότητας δεν έδιναν τη μάχη για να «κόψουν» τον αέρα στην εργοδοσία και τις κυβερνήσεις.

Αν δεν ξεσηκώνονταν κάθε φορά που ένα μικρό ή μεγαλύτερο «ατύχημα» συνέβαινε δίπλα τους. Τέτοιοι αγώνες έχουν σημαδέψει συνολικά την εργατική τάξη τα τελευταία χρόνια, όπως στο λιμάνι του Πειραιά, στη Ζώνη του Περάματος, στη ΛΑΡΚΟ κ.α., όπου τα όποια μέτρα προστασίας έχουν κατοχυρωθεί ύστερα από μεγάλες αγωνιστικές παρεμβάσεις.

Οι κινητοποιήσεις αυτές και οι διεκδικήσεις φέρνουν στο προσκήνιο τη «μεγάλη εικόνα», αφού εκατομμύρια εργαζομένων αναγκάζονται να παίζουν τη ζωή τους «κορόνα - γράμματα» για έναν μισθό πείνας, ενώ είναι τεράστιες οι δυνατότητες ουσιαστικής προστασίας της ζωής τους από τους επαγγελματικούς κινδύνους και ενώ η πρόληψη και τα μέσα για την Υγεία και την Ασφάλεια στην εργασία έχουν εξελιχθεί σε μεγάλο βαθμό.

Επειδή όμως λογαριάζονται ως κόστος από την εργοδοσία και το κράτος της, βγαίνουν από την «εξίσωση» στερώντας από τους εργαζόμενους τη δυνατότητα να ζουν και να παράγουν με αξιοπρέπεια.

Γι' αυτό είναι μονόδρομος η σύγκρουση με την πολιτική που θεωρεί «κόστος» την ίδια την υγεία και τη ζωή της λαϊκής πλειοψηφίας, που θα βάλει στο επίκεντρο της πάλης τον πραγματικό ένοχο: Τους ομίλους και την πολιτική στήριξης της κερδοφορίας τους, την ίδια την εγκληματική εξουσία τους!