Εκεί που τον Αύγουστο όλοι πανηγύριζαν για τα 7 χρόνια από το «τέλος των μνημονίων», φτάσαμε στον Σεπτέμβρη για να πει η κυβέρνηση ότι τα μνημόνια είναι εδώ και βασιλεύουν, ως μόνιμοι «κόφτες» στις ανάγκες του λαού και ως άγρυπνοι φύλακες των συμφερόντων του κεφαλαίου.

«Υπάρχουν ευρωπαϊκοί κανόνες, οροφές δαπανών στην ΕΕ. Δεν μπορείς να τους υπερβείς, δεν μπορείς να ξοδέψεις παραπάνω. Σε περιόδους ύφεσης ή σε ιδιαίτερες περιπτώσεις, αυτοί οι κανόνες μπορεί να "χαλαρώσουν", όπως συνέβη πρόσφατα με τις αμυντικές δαπάνες. Το διαθέσιμο εναπομείναν ποσό, λοιπόν, ήταν 1,7 δισ. ευρώ».

Αυτά γράφει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος σε άρθρο του, επιβεβαιώνοντας ότι οι δημοσιονομικοί περιορισμοί που συνθλίβουν τον λαό είναι τα μνημόνια διαρκείας της ΕΕ, που όλες οι κυβερνήσεις και τα κόμματα έχουν συμφωνήσει και ψηφίσει. Αυτή είναι η αντιλαϊκή στρατηγική του κεφαλαίου σε ανάπτυξη και κρίση, που τη ζουν στο πετσί τους οι εργαζόμενοι και άλλοι βιοπαλαιστές.

Οι όποιες «εξαιρέσεις» - όπως ομολογεί ο Π. Μαρινάκης - αφορούν τη μεγαλύτερη στήριξη του κεφαλαίου και της πολεμικής προετοιμασίας της ΕΕ, ενώ για τα λαϊκά στρώματα «οροφή» είναι ...ο πάτος του βαρελιού, τον οποίο ξύνουν οι «παροχές» που ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός από τη ΔΕΘ. Πάνω εκεί ανταγωνίζονται την κυβέρνηση τα άλλα αστικά κόμματα, που διαβεβαιώνουν το κεφάλαιο και την ΕΕ ότι οι προτάσεις τους είναι «κοστολογημένες» και σε καμιά περίπτωση δεν απειλούν τους δημοσιονομικούς κανόνες.

Βέβαια, τα μνημόνια διαρκείας δεν έχουν μόνο δημοσιονομικούς περιορισμούς και «οροφές δαπανών», που λέει η κυβέρνηση. Στον πυρήνα τους βρίσκονται σκληρά αντιλαϊκά μέτρα, όπως αυτά που προωθεί τώρα με τον νόμο - έκτρωμα του 13ωρου, κλιμακώνοντας την επίθεση στον εργάσιμο χρόνο. Είναι μέτρα θωράκισης της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, που έχει για προαπαιτούμενο την ένταση της εκμετάλλευσης.

Απαντώντας μάλιστα στην κριτική της συστημικής αντιπολίτευσης, ότι με την πολιτική της ...απομακρύνει τη χώρα από την «ευρωπαϊκή κανονικότητα», η κυβέρνηση κομπάζει ότι τη γνωρίζει και την υπηρετεί καλύτερα από τον καθέναν.

Υπάρχει άλλωστε και το παράδειγμα της Γερμανίας του Μερτς ή της Γαλλίας του Μακρόν, όπου η «κανονικότητα» της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης φορτώνει με νέες θυσίες τον λαό για να ανακάμψει το κεφάλαιο. Ειδικά στις σημερινές συνθήκες που οξύνονται ο παγκόσμιος ανταγωνισμός και η διαπάλη Κίνας - ΗΠΑ για την πρωτοκαθεδρία στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Ετσι, η γερμανική κυβέρνηση Μερτς από τη μια χαλαρώνει το «φρένο χρέους» για τις πολεμικές δαπάνες και από την άλλη προωθεί αιματηρές αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις στις συντάξεις, στην Ασφάλιση, στο εισόδημα και στην Πρόνοια. Ενώ στη Γαλλία, οι μαζικές εργατικές - λαϊκές κινητοποιήσεις και η προσπάθεια του πολιτικού συστήματος να ελιχθεί απέναντί τους, είναι έκφραση της μεγάλης λαϊκής δυσαρέσκειας που προκαλούν τα μέτρα διαχείρισης μιας διαφαινόμενης νέας κρίσης στη γαλλική (και όχι μόνο) οικονομία.

Δεν τελειώνουν όμως εκεί οι συγκλίσεις με την «ευρωπαϊκή κανονικότητα»... Οι μεταρρυθμίσεις «δεν αφορούν τίποτα λιγότερο από τη δικαιοσύνη. Και μια νέα συναίνεση για το τι σημαίνει δικαιοσύνη στην εποχή μας», ισχυρίζεται ο Μερτς, χαρακτηρίζοντας «αναπόφευκτα» τα αντιλαϊκά μέτρα. Για «δικαιοσύνη» μιλάει και η κυβέρνηση της ΝΔ στην κατανομή του πλεονάσματος, κρύβοντας ότι αυτό προήλθε από την άδικη και ταξική φοροαφαίμαξη του λαού. Και ότι σ' αυτόν επιστρέφει μόνο ένα κλάσμα απ' όσα πολλαπλάσια του κλέβουν από την άλλη τσέπη κράτος και εργοδοσία.

Αν κάτι επιβεβαίωσε λοιπόν η ΔΕΘ, τώρα που έκλεισε ο κύκλος της παρουσίας όλων των αστικών κομμάτων, είναι ότι ο λαός δεν έχει τίποτα να περιμένει από παλιούς «σωτήρες» και «νέους» Μεσσίες, που η πολιτική τους συγκλίνει στο κύριο: Στην υπεράσπιση και διαχείριση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, της πολιτικής στήριξης των καπιταλιστικών κερδών, που μεγαλώνει τη φτώχεια για τον λαό και τον σέρνει σαν πρόβατο σε σφαγή στα μέτωπα των ιμπεριαλιστικών πολέμων.

Το «καμιά ανοχή» στην κοροϊδία της κυβέρνησης έχει για συμπλήρωμα το «καμιά προσδοκία» από κόμματα και δυνάμεις που δοκιμάστηκαν και χαντάκωσαν τον λαό. Η απάντηση βρίσκεται στη δύναμη της οργανωμένης λαϊκής πάλης και στη δυνατότητα να ανοίξει διέξοδο και προοπτική όταν συναντηθεί με την ανατρεπτική πολιτική του ΚΚΕ, στον αγώνα για μια πραγματικά δίκαιη κοινωνία, όπου οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα θα απολαμβάνουν τον πλούτο που παράγουν.