Τέτοιες μέρες πριν από 5 χρόνια η κυβέρνηση παραλάμβανε την έκθεση της «Επιτροπής Πισσαρίδη». Η επιτροπή συστάθηκε μετά τις εκλογές του 2019 για να προτείνει βασικές μεταρρυθμίσεις στην οικονομία, στην Υγεία, στην Παιδεία, στα Εργασιακά, στο Ασφαλιστικό κ.ο.κ., με στόχο τη διαμόρφωση ενός σχεδίου στήριξης της καπιταλιστικής ανάπτυξης, σε συνδυασμό με τα χρήματα του Ταμείου Ανάκαμψης.

Ο Τύπος και τα αστικά επιτελεία υποδέχτηκαν πανηγυρικά την έκθεση. Πέρα από τις όποιες επιφυλάξεις για την «αποτελεσματικότητά» της, τα κόμματα της συστημικής αντιπολίτευσης δεν αμφισβήτησαν τις κατευθύνσεις της. Μόνο το ΚΚΕ την κατήγγειλε από την πρώτη στιγμή και προειδοποίησε για κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης.

Σκοπός της ήταν επίσης η χειραγώγηση και ενσωμάτωση του λαού στους στόχους της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Γι' αυτό προβλήθηκε ιδιαίτερα ότι η έκθεση συντάχθηκε από «τεχνοκράτες», με φερετζέ την «επιστημοσύνη» τους, έγινε αντικείμενο «διαλόγου» με τους «κοινωνικούς εταίρους» και υποσχόταν την καταπολέμηση χρόνιων «παθογενειών» στην οικονομία και στο κράτος, τάχα προς το συμφέρον του λαού.

Σήμερα, 5 χρόνια μετά, η κυβέρνηση ανακοινώνει ότι το 83% των προτάσεων της έκθεσης Πισσαρίδη σε όλους τους τομείς έχουν υλοποιηθεί. Μπορεί επομένως ο λαός να κάνει ταμείο, τι κέρδισε και τι έχασε από την εφαρμογή της. Ειδικά την περασμένη πενταετία, όπου υπήρξε πολεμική κλιμάκωση στα ιμπεριαλιστικά μέτωπα της Ουκρανίας και της Μ. Ανατολής, ξέσπασαν η πανδημία και μια νέα οικονομική κρίση, εκτοξεύτηκαν οι επενδύσεις στις ΑΠΕ και οι τιμές του ρεύματος κ.ά.

Οι μεταρρυθμίσεις της έπιασαν τόπο για τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, στηρίζοντας αποφασιστικά την κερδοφορία τους, σε συνθήκες μεγάλης όξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Το κεφάλαιο απολαμβάνει σήμερα από τους υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης στην ΕΕ και ρεκόρ κερδοφορίας.

Η άλλη όψη είναι η «κανονικότητα» της πιο βαθιάς εκμετάλλευσης, της σχετικής και απόλυτης φτώχειας που μεγαλώνει για τον λαό. Για παράδειγμα, η έκθεση πρότεινε τη μεταρρύθμιση του φορολογικού με «ελάφρυνση του βάρους στη μισθωτή εργασία», «ευνοϊκότερη φορολογική μεταχείριση αποσβέσεων για επενδύσεις σε μηχανολογικό εξοπλισμό και καινοτομία», «επιπλέον φορολογικά κίνητρα για επενδύσεις των εισηγμένων», «καθιέρωση ενιαίας κλίμακας φορολογίας» κ.ά.

Πρότεινε επίσης να μη μειωθούν οι έμμεσοι φόροι και να θεσπιστούν νέοι «ειδικοί περιβαλλοντικοί φόροι», που «θα μπορούσαν να έχουν σταδιακά υψηλότερο μερίδιο στο μείγμα των εσόδων».

Τα αποτελέσματα είναι σήμερα ορατά με γυμνό μάτι. Αποτυπώνονται και στον προϋπολογισμό που ψηφίστηκε προχτές, όπου προβλέπονται 73,6 δισ. φορολογικά έσοδα, από 52,2 δισ. ευρώ το 2020! Ετσι εμπεδώνονται η ...«φορολογική δικαιοσύνη» και το «κράτος δικαίου» στη δικτατορία του κεφαλαίου.

Το ίδιο ισχύει και με τις άλλες μεταρρυθμίσεις που πρότεινε η έκθεση, στην Υγεία («ενίσχυση των αναπτυξιακών προοπτικών»), στην Πρόνοια («βελτίωση της δομής και στόχευσης κοινωνικών επιδομάτων»), στις συντάξεις («σταδιακή αποκλιμάκωση της συνταξιοδοτικής δαπάνης ως ποσοστού του ΑΕΠ»), στη Δικαιοσύνη, στο τραπεζικό σύστημα, στο «ψηφιακό κράτος» κ.λπ.

Σε καθέναν από αυτούς τους τομείς, το «8 στα 10» της κυβέρνησης και της έκθεσης Πισσαρίδη σημαίνει για τον λαό ένταση της εμπορευματοποίησης, πιο αντιδραστικό κράτος, τσάκισμα του εισοδήματος, χιλιάδες νέους πλειστηριασμούς.

Το χάσμα μεγαλώνει ανάμεσα στις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και τις δυνατότητες από τη μια και στην καπιταλιστική βαρβαρότητα από την άλλη, με την ακρίβεια, τους μισθούς - φιλοδωρήματα, την εμπορευματοποιημένη - ιδιωτικοποιημένη Υγεία, το κράτος - φρουρό των συμφερόντων μιας χούφτας κοινωνικών παράσιτων.

Το συμπέρασμα και από την εφαρμογή της έκθεσης Πισσαρίδη είναι ότι δεν υπάρχει «συνταγή» διαχείρισης του καπιταλισμού που να συμβιβάζει την ανάπτυξη για τα κέρδη του κεφαλαίου με τις ανάγκες της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας. Επιβεβαιώνεται το δίλημμα «ή τα κέρδη τους ή οι ζωές μας», και μαζί η αναγκαιότητα να συγκρουστεί ο λαός παντού με την πολιτική του κέρδους, βαδίζοντας στον δρόμο της ανατροπής.