Ως «ιστορική συμφωνία» και ...«νέα εποχή» προπαγανδίζει η κυβέρνηση το νέο σχέδιο υποταγής των εργαζομένων, που συνυπέγραψε με την εργοδοσία και την ξεπουλημένη ηγεσία της ΓΣΕΕ για την «αναμόρφωση» των Συλλογικών Συμβάσεων.

Ακολουθεί μάλιστα την πεπατημένη του 13ωρου: Αντιστροφή της πραγματικότητας, ψέματα και μονόλογοι περί «στήριξης των εργαζομένων», κατά παραγγελία δημοσιεύματα στον αστικό Τύπο, φτιαγμένα από το ίδιο το υπουργείο Εργασίας. Ολα εκείνα δηλαδή που γίνονται θρύψαλα από την πραγματικότητα που ζουν οι εργαζόμενοι.

Το μόνο που «επανέρχεται» με την περιβόητη συμφωνία, είναι οι σφαγείς των εργασιακών δικαιωμάτων στον τόπο του εγκλήματος. Σκοπός τους είναι να κάνουν ακόμα πιο αποτελεσματικό για την εργοδοσία και το κράτος της το μνημονιακό νομοθετικό οπλοστάσιο, με βάση και τη σχετική Οδηγία της ΕΕ.

Οι διατάξεις που ξήλωσαν τις ΣΣΕ δεν «ακυρώνονται», όπως προκλητικά κομπάζει η κυβέρνηση. Αντίθετα, γίνονται ακόμα πιο ασφυκτικές για τους εργαζόμενους.

Εκεί που αποκαλύπτονται οι πραγματικές επιδιώξεις, είναι όταν κυβέρνηση - εργοδότες - εργατοπατέρες κάνουν τους «καλούς λογαριασμούς», σαν ...«καλοί φίλοι».

Οπως λέει το υπουργείο, με τη συμφωνία θα «πάψουν οι συνεχείς διαπραγματεύσεις για τους μισθούς», θα «επιτευχθεί εργασιακή ειρήνη και συνοχή», ένα «πλαίσιο σταθερότητας για τις επιχειρήσεις». Οι δε βιομήχανοι επαναλαμβάνουν ότι είναι «παθογένεια» οι αυξήσεις που «θίγουν την ανταγωνιστικότητα».

Οι ανάγκες λοιπόν της καπιταλιστικής οικονομίας είναι που επιβάλλουν τον παραπάνω «εκσυγχρονισμό» της «μέγγενης» των μισθών και των δικαιωμάτων, ώστε πιο αποτελεσματικά να προσαρμόζονται στους στόχους της ανταγωνιστικότητας και της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Σύμφωνα με τα ίδια κριτήρια άλλωστε, θεσπίστηκαν το 13ωρο, η μεγαλύτερη ευελιξία, η γενικευμένη διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου.

Το «άλλο μισό» είναι η περιβόητη επίτευξη «συναινέσεων» και η «εργασιακή ειρήνη», η θωράκιση δηλαδή της εργοδοσίας από τις διεκδικήσεις των εργαζομένων και των σωματείων τους. Γι' αυτό με τη συμφωνία ανατίθενται αναβαθμισμένοι ρόλοι στην απαξιωμένη ηγεσία της ΓΣΕΕ, δηλαδή στα κεντρικά συνδικαλιστικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Με πρόσχημα την «παράκαμψη» άθλιων προϋποθέσεων που οι ίδιοι θέσπισαν για να εμποδίσουν τις διεκδικήσεις των σωματείων, η συμφωνία μετατρέπει τους εργατοπατέρες σε «πορτιέρηδες» απέναντι στα συνδικάτα, θέτοντας ουσιαστικά τις Ομοσπονδίες υπό την ομηρία τους αν θέλουν να υπογράφουν κλαδικές ΣΣΕ!

Σε μια περίοδο λοιπόν που η δυσαρέσκεια των εργαζομένων φουντώνει, και που κυβερνήσεις και ΕΕ προετοιμάζουν τους λαούς για τα ακόμα χειρότερα, επιστρατεύεται η γνώριμη ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ για να αναλάβει τη βρώμικη δουλειά απέναντι στους εργατικούς αγώνες. Να υπογράφει «κλαδικές ΣΣΕ» στα μέτρα των ομίλων, ερήμην των σωματείων και των εργαζομένων, θάβοντας τις δίκαιες διεκδικήσεις τους για σύγχρονα δικαιώματα.

Τελικά, αυτό που διαμορφώνεται είναι ένα πιο ασφυκτικό πλαίσιο για τη δράση των Ομοσπονδιών, το οποίο θα «σφίγγει» κάθε φορά ανάλογα με τις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων.

Ο «νέος χάρτης» που διαφημίζει η κυβέρνηση έχει ως «τοποτηρητές» την ηγεσία της ΓΣΕΕ και αποτελεί μια επανάληψη των αντεργατικών νόμων των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, που διέλυσαν δικαιώματα και κατακτήσεις δεκαετιών.

Είναι ο ίδιος «χάρτης» που έφερε τους εργαζόμενους στο σημείο να μην μπορούν να ζήσουν με τον μισθό τους, να αμείβονται με μικρότερα μεροκάματα από ό,τι το 2011, να αναγκάζονται σε δεύτερη και τρίτη δουλειά, σε 13ωρα για να τα βγάλουν πέρα.

Οι εργαζόμενοι δεν θα ζητήσουν από κανέναν την άδεια για να διεκδικήσουν σύγχρονα δικαιώματα, κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων, την επαναφορά των ΣΣΕ με ουσιαστικές αυξήσεις, 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο. Για να ζουν και να εργάζονται με βάση τις δυνατότητες της εποχής.

Αυτό που αποδεικνύεται ξανά είναι ότι για να κερδίσουν οι εργαζόμενοι πρέπει να χάσει το κεφάλαιο, σε σύγκρουση με την πολιτική που στηρίζει τα «θέλω» του. Με τέτοιο αγώνα, συσπειρωμένοι στα σωματεία τους, μπορούν να κουρελιάσουν νόμους και συμφωνίες που τους θέλουν θεατές στη γωνία, να περάσουν στην αντεπίθεση ενάντια στο σύστημα του κέρδους που τσακίζει τη ζωή τους.