Η παραλίγο τραγωδία της περασμένης Παρασκευής, με τη σύγκρουση των δύο γεμάτων λεωφορείων στην παραλιακή της Αττικής, εκτός από ένα ακόμα προδιαγεγραμμένο έγκλημα αποτελεί και γερή «καμπάνα» για τα χειρότερα που έρχονται.

Οι αποκαλύψεις για τις βάρβαρες εργασιακές συνθήκες των οδηγών στην κοινοπραξία που έχει πάρει εργολαβία αυτές τις γραμμές του ΟΑΣΑ αποτελούν κόλαφο για την κυβέρνηση, ειδικά μπροστά στο νέο αντεργατικό νομοσχέδιο που φέρνει για τις 13 ώρες δουλειάς τη μέρα.

Πόσο ασφαλείς μπορούν να είναι π.χ. οι αστικές συγκοινωνίες με οδηγούς που δουλεύουν μέχρι και για 16 ολόκληρες ώρες τη μέρα; Που κάθονται στο τιμόνι στις 7 το πρωί και σηκώνονται στις 11 τη νύχτα; Τέτοια ήταν τα ωράρια της οδηγού που ενεπλάκη στο ατύχημα, ύστερα από αδιαθεσία που αισθάνθηκε, με αποτέλεσμα τους δεκάδες τραυματισμένους επιβάτες, ανάμεσά τους και πολλά παιδιά. Μάλιστα, η ίδια εργαζόμενη κάνει και δεύτερη δουλειά, ως συμβασιούχος οδηγός απορριμματοφόρου σε δήμο της Αττικής.

Πρόκειται δηλαδή για μισθωτή που ασκεί ταυτόχρονα όλα τα ...«δικαιώματα», όπως βαφτίζει ξεδιάντροπα η κυβέρνηση την εργασιακή εξόντωση: Και περισσότερες «υπερωρίες για να συμπληρώνει εισόδημα» και σε περισσότερους εργοδότες, προφανώς με την ...«ελεύθερη συναίνεσή» της, όπως λέει ξανά και ξανά η υπουργός Εργασίας.

Εχουμε επομένως ένα «ατύχημα» στο οποίο «διασταυρώνονται» και τα δύο νομοθετικά εκτρώματα της δουλειάς - λάστιχο. «Διασταυρώνεται» η «κανονικότητα» της 13ωρης εργάσιμης μέρας με τις «παρεκκλίσεις» όπως προβλέπονται από τις σχετικές Οδηγίες της ΕΕ. Συναντιέται η δουλειά σε δύο εργοδότες που έχει ήδη ψηφιστεί (ν. Γεωργιάδη) με τη δουλειά σε έναν εργοδότη που φέρνει η κυβέρνηση με το νέο νομοσχέδιο και μπορεί να φτάνει τις 13 ώρες. Συναντιέται η «κανονική» 48ωρη εργάσιμη βδομάδα με τις «εξαιρέσεις» που προβλέπει η ΕΕ και μπορούν να την τεντώσουν μέχρι και σε 72 ώρες δουλειάς, όπως π.χ. για εργαζόμενους στη «μεταφορά επιβατών», στην «αποκομιδή απορριμμάτων» κ.ο.κ.

Αν το υπάρχον αντεργατικό νομοθετικό οπλοστάσιο έχει ήδη οδηγήσει εργαζόμενους να δουλεύουν ασταμάτητα μέχρι και 16 ώρες τη μέρα σε πολλαπλούς εργοδότες με τέτοιες συνέπειες, ακόμα πιο εφιαλτικό μοιάζει το πού μπορεί να φτάσει το ξεσάλωμα της εργοδοσίας αν πάρει και το «πράσινο φως» από το νέο νομοσχέδιο που φέρνει η κυβέρνηση. Μόνο με καθημερινή αναμέτρηση με τον θάνατο θα μοιάζει ένα τέτοιο μεροκάματο, από τα χαράματα μέχρι τα μεσάνυχτα, ειδικά για ειδικότητες όπως οικοδόμους, οδηγούς, εργάτες στη βιομηχανία, χειριστές μηχανημάτων κ.ά.

Πιο φθηνοί εργαζόμενοι - περισσότερες ώρες στη δουλειά σημαίνουν τεράστιους κινδύνους για τους ίδιους τους εργαζόμενους μεσοπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα: Αυτό είναι το αποτέλεσμα της πολιτικής που χτίζεται από νόμο σε νόμο τα τελευταία χρόνια με το ξήλωμα των ΣΣΕ, τη «διευθέτηση» του εργάσιμου χρόνου, τις απλήρωτες υπερωρίες και την τεράστια ευελιξία. Της πολιτικής που μετατρέπει βήμα - βήμα το 8ωρο σε «μουσειακό είδος», με την εργατική τάξη να επιστρέφει έναν αιώνα πίσω, παρόλο που η τεχνολογική εξέλιξη διαμορφώνει δυνατότητες για γενική μείωση του εργάσιμου χρόνου.

Ποιος κερδίζει από αυτή τη βαρβαρότητα; Οι επιχειρηματικοί όμιλοι που εξοικονομούν τεράστια ποσά από το «μειωμένο εργατικό κόστος», από το ξεχείλωμα των ωραρίων που ισοδυναμούν με περισσότερη απλήρωτη δουλειά και κέρδη πάνω στα κέρδη. Στην προκειμένη περίπτωση η επιχείρηση που έχει στα χέρια της τις λεωφορειακές αυτές γραμμές και με λιγότερο - εξοντωμένο προσωπικό βγάζει τα δρομολόγια που έχει πάρει εργολαβία από το κράτος. Το οποίο την ίδια στιγμή «εξοικονομεί πόρους» θυσιάζοντας την ανάγκη για ασφαλή, γρήγορη και φθηνή μετακίνηση των επιβατών.

«`Η τα κέρδη τους ή οι ζωές μας» λοιπόν: Το δίλημμα αυτό επιβεβαιώνεται ξανά με αφορμή και τη νέα αυτή παραλίγο τραγωδία, αποδεικνύοντας πως καθετί που θεωρείται «εκσυγχρονισμός» και «πρόοδος» για το κεφάλαιο και τα κόμματά του οδηγεί σε εγκλήματα δίχως τέλος σε βάρος του λαού και των παιδιών του.