Αν και κράτησε κάτι περισσότερο από ένα λεπτό, ο απολογισμός που έκανε ο πρωθυπουργός ανήμερα της Πρωτομαγιάς για την αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης θα μπορούσε να διαρκέσει ...αιώνες! Τόσα είναι τα μέτρα που ψήφισε τα τελευταία 6 χρόνια για λογαριασμό του κεφαλαίου, ρίχνοντας ακόμα πιο πολύ στο καναβάτσο τους εργαζόμενους και τον λαό.

Καυχιέται η κυβέρνηση για την αύξηση του κατώτατου μισθού. Νομίζει πως έτσι θα «μπαζώσει» το γεγονός ότι ο κατώτατος μισθός καθορίζεται με νόμο του κράτους, με κριτήριο την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου και την παραγωγικότητα της εργασίας, για να θωρακίζονται τα κέρδη του κεφαλαίου.

Σε συνδυασμό με το σύνολο της αντεργατικής νομοθεσίας, ο κατώτατος μισθός «τραβάει χειρόφρενο» και σπρώχνει προς τα κάτω τον μέσο μισθό, συμβάλλοντας συνολικά στην καθήλωση του εργατικού - λαϊκού εισοδήματος. Αυτό είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα της κυβέρνησης, το οποίο πιστώνονται οι επιχειρηματικοί όμιλοι και όχι οι εργαζόμενοι.

Κομπάζει ο πρωθυπουργός ότι μειώθηκε η ανεργία. Τι κι αν με βάση τα στοιχεία του συστήματος «Εργάνη» οι εργαζόμενοι που απολύονται στη διάρκεια ενός έτους ισούνται με το σύνολο των μισθωτών της χώρας; Τι κι αν οι συμβάσεις μερικής, ορισμένου χρόνου και εκ περιτροπής απασχόλησης είναι το 50% και πλέον των συμβάσεων που υπογράφονται κάθε μήνα;

Ολα αυτά επιβεβαιώνουν ότι η ευελιξία στην αγορά εργασίας μεγαλώνει, προς όφελος των μεγάλων επιχειρήσεων, που διευρύνουν τα εργαλεία για την ένταση της εκμετάλλευσης. Χώρια που η ευελιξία, σε συνδυασμό με την απουσία μέτρων Υγείας και Ασφάλειας, συμβάλλει καθοριστικά στην εκτόξευση των εργοδοτικών εγκλημάτων στους χώρους δουλειάς.

Διαφημίζει ο πρωθυπουργός την «ψηφιακή κάρτα εργασίας» και την «αύξηση των δηλωμένων υπερωριών έως και 60% σε συγκεκριμένους κλάδους». Οι πρώτοι όμως που χειροκρότησαν και αυτό το μέτρο είναι οι μεγαλοεργοδότες.

Ο λόγος δεν είναι άλλος από το γεγονός ότι μαζί με την ψηφιακή κάρτα εργασίας, που υποτίθεται ότι καταγράφει με ακρίβεια δευτερολέπτου τον εργάσιμο χρόνο, η κυβέρνηση θέσπισε επίσης τη μείωση της αποζημίωσης για την υπερωριακή απασχόληση, νέους νόμους για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας και τον νόμο για την απασχόληση σε δεύτερο εργοδότη, μέχρι 13 ώρες σύνολο την ημέρα!

Χώρια που η «ψηφιακή κάρτα» άνοιξε τον δρόμο για τον επόμενο κύκλο της επίθεσης στον εργάσιμο χρόνο, με τη διάκριση σε «ενεργό» και «ανενεργό», όπως συζητιέται ότι θα γίνει με επόμενο νομοσχέδιο, επεκτείνοντας κι άλλο το απλήρωτο μέρος της εργασίας.

Για τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών, που επίσης αναφέρει στο πρωτομαγιάτικο μήνυμά του ο πρωθυπουργός, τι να σχολιάσει κανείς; Τα λένε όλα οι εργοδότες, που βάζουν την παραπέρα μείωση πρώτη στη λίστα των αιτημάτων τους προς τις κυβερνήσεις.

Το μισθολογικό «όφελος» για τους εργαζόμενους, που επικαλείται η κυβέρνηση, είναι μηδαμινό και αντιστρόφως ανάλογο με τη ζημιά που προκαλεί μακροπρόθεσμα στα ασφαλιστικά ταμεία η τρύπα που ανοίγουν οι μειωμένες εργοδοτικές εισφορές, δηλαδή η σταδιακή απαλλαγή της εργοδοσίας από το «κόστος» της Ασφάλισης.

Οσο για τους «κανόνες για την τηλεργασία και για το δικαίωμα στην αποσύνδεση», που επίσης αναφέρονται, δεν είναι παρά ο φερετζές για την κατακόρυφη αύξηση της εκμετάλλευσης που συνεπάγεται η τηλεργασία, όσο κι αν προσπαθούν να την πλασάρουν ως «εναρμόνιση» της επαγγελματικής, οικογενειακής και κοινωνικής ζωής του εργαζόμενου.

Το μόνο που εναρμονίζεται είναι οι ανάγκες των επιχειρήσεων με τις δυνατότητες που προσφέρει η τεχνολογία για ...εξ αποστάσεως ξεζούμισμα των εργαζομένων.

Λάθος μέρα διάλεξε όμως ο πρωθυπουργός για να αραδιάσει ένα κάρο ψέματα, νομίζοντας ότι μπορεί να ξεγελάσει τους εργαζόμενους με ευχές για «καλή Πρωτομαγιά»... Την ώρα που ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της κυβέρνησης έδινε τη συνηθισμένη αναφορά και τα διαπιστευτήρια στην εργοδοσία, χιλιάδες εργαζόμενοι σε όλη τη χώρα απεργούσαν και διαδήλωναν για αξιοπρεπείς μισθούς και σύγχρονα δικαιώματα, ενάντια στις πολεμικές δαπάνες και τα σχέδια του κεφαλαίου και των κομμάτων του.

Η εικόνα του καλογυαλισμένου πρωθυπουργού από τη μια να δίνει παράσταση στο Tik Tok και των μαζικών απεργιακών συγκεντρώσεων από την άλλη δεν είναι απλά δύο εικόνες σε πλήρη αντίθεση. Είναι δύο κόσμοι σε σύγκρουση, από την οποία ο κόσμος των εργαζομένων έχει τη δύναμη να βγει νικητής, ανατρέποντας τον κόσμο των εκμεταλλευτών που τον τσακίζει.