Δεν πρόλαβε να τελειώσει η καταμέτρηση των νεκρών από το φονικό πέρασμα της κακοκαιρίας στη Βαλένθια της Ισπανίας και τα αστικά ΜΜΕ στη χώρα μας και σε όλη την Ευρώπη έβαλαν ξανά την ίδια κασέτα: «Η κλιματική κρίση σκοτώνει. Η πράσινη μετάβαση πρέπει να επιταχυνθεί, αλλιώς θα μετράμε νεκρούς από φυσικές καταστροφές».

Αλλο ένα έγκλημα της πολιτικής που αφήνει ανυπεράσπιστο τον λαό απέναντι στη μανία της φύσης, γίνεται προσπάθεια να συγκαλυφθεί και να περάσουν κάτω από το ραντάρ οι τεράστιες ευθύνες της ισπανικής κυβέρνησης και της Τοπικής Διοίκησης για τους δεκάδες νεκρούς και τη μεγάλη καταστροφή.

Οι μαρτυρίες όμως όσων έζησαν τον εφιάλτη, τους αποκαλύπτουν και τους εκθέτουν. Καμία προειδοποίηση δεν υπήρξε πριν ξεσπάσει το φαινόμενο, παρά τα σύγχρονα συστήματα παρατήρησης και τις μεθόδους πρόβλεψης του καιρού με μεγάλη ακρίβεια.

Ο κρατικός μηχανισμός αποδείχτηκε ότι δεν είχε κανένα σχέδιο την ώρα της καταστροφής, ενώ το ισπανικό 112 ...«παρέδωσε ψυχή» όταν κόπηκε το ρεύμα και ήταν πλέον αδύνατη ακόμα και η επικοινωνία όσων κινδύνευαν με τις αρχές. «Εγκλωβιστήκαμε σαν τα ποντίκια» καταγγέλλουν οι κάτοικοι που βρέθηκαν στο επίκεντρο της καταστροφής.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Βαλένθια πλημμυρίζει. Το ίδιο είχε γίνει και το 1957, όταν ο όρος «κλιματική κρίση» δεν υπήρχε καν στο λεξιλόγιο των κυβερνήσεων και των διεθνών οργανισμών. Τότε, μετά από μια δυνατή νεροποντή, ο ποταμός που διέσχιζε την πόλη ξεχείλισε, και η Βαλένθια πνίγηκε κάτω από τα νερά του.

Για να θωρακιστεί αντιπλημμυρικά η περιοχή, αποφασίστηκε τότε η εκτροπή του ποταμού έξω από την πόλη και χρειάστηκαν 12 ολόκληρα χρόνια (!) για να ολοκληρωθεί το έργο! Από το 1969 μέχρι σήμερα, όμως, μια «άλλη» Βαλένθια βρίσκεται στο σημείο που πνίγηκε πριν από 67 χρόνια. Η πόλη επεκτάθηκε, βιομηχανίες χτίστηκαν στα περίχωρα, νέες υποδομές κατασκευάστηκαν με τους άναρχους νόμους του καπιταλισμού.

Οπως σε κάθε τέτοια περίπτωση, τα παλιά αντιπλημμυρικά έργα αποδείχτηκαν ανεπαρκή μπροστά στη νέα μεγάλη καταστροφή. Ετσι, το έγκλημα επαναλήφθηκε σκορπώντας τον θάνατο και την απόγνωση στην ισπανική επαρχία.

Τώρα, κυβέρνηση και αστικά επιτελεία πετάνε την μπάλα στην εξέδρα και ξεπατικώνουν από το «εγχειρίδιο διαχείρισης κρίσεων» τις ίδιες και απαράλλαχτες δικαιολογίες που ακούγονται μετά από τέτοιες τραγωδίες, για να κρύψουν τις ευθύνες τους κάτω από το χαλί: «Σε λίγες ώρες έπεσε όση βροχή πέφτει όλο τον χρόνο», «πρόκειται για σπάνιο καιρικό φαινόμενο που καμιά προετοιμασία δεν θα μπορούσε να το αντιμετωπίσει» κ.τ.λ.

Τα ίδια δηλαδή που ακούσαμε και στη χώρα μας μετά τις πλημμύρες στη Θεσσαλία και την Εύβοια, ή μετά τις φωτιές και τις πλημμύρες στην Αττική, για να θυμηθούμε ορισμένες μόνο από τις πιο «φρέσκες περιπτώσεις».

Αποδείχτηκε όμως ότι πηγή της καταστροφής είναι η εγκληματική πολιτική του κόστους - οφέλους, που αφήνει εκτεθειμένο τον λαό και η επιλεκτική ανικανότητα του κράτους να τον προστατεύσει από φυσικές καταστροφές, ακριβώς επειδή είναι ικανότατο και αποτελεσματικότατο στην προστασία της κερδοφορίας, των επενδύσεων και των συμφερόντων του κεφαλαίου.

Το επιμύθιο της καταστροφής ήταν οι δηλώσεις του σοσιαλδημοκράτη πρωθυπουργού Σάντσεθ, ο οποίος ζήτησε «ενότητα, αλληλεγγύη και επαγρύπνηση» και κάλεσε τους κατοίκους των περιοχών όπου κατευθυνόταν η καταιγίδα «να είναι προσεκτικοί»! Με άλλα λόγια, καλεί τον λαό σε «ενότητα» με την πολιτική που τον έπνιξε, για τα συμφέροντα μιας χούφτας μονοπωλιακών ομίλων.

Ομως μόνο ο λαός σώζει τον λαό! Με την αλληλεγγύη του σ' αυτές τις δύσκολες στιγμές και προπάντων με την οργανωμένη πάλη του ενάντια στο κράτος, την ΕΕ, τις κυβερνήσεις και τα κόμματα που υπογράφουν με τη βάρβαρη πολιτική τους κάθε τέτοια καταστροφή.

Ούτε στην Ισπανία, ούτε στην Ελλάδα είναι μοιραίο να βουλιάζουν περιουσίες στη λάσπη και να χάνονται ζωές και αυτό να παρουσιάζεται ως «αναπότρεπτο» εξαιτίας της κλιματικής κρίσης. Κρίση και μάλιστα αγιάτρευτη περνάει ο καπιταλισμός που σάπισε, και καταστροφές όπως αυτή στη Βαλένθια επιβεβαιώνουν πως είναι άμεση και ζωτική ανάγκη να δυναμώσει η πάλη για την ανατροπή του.